także Herbert (ok. 970-1021)
– pochodził z Wormacji (Worms) w Niemczech. Wykształcenie zdobywał w miejscowej szkole katedralnej i w jednym z opactw w Lotaryngii. Potem, już jako diakon, rozpoczął pracę na dworze cesarza Ottona III. Cesarz mianował go nawet swoim kanclerzem i doradcą. W roku 994 przyjął święcenia kapłańskie, a pod koniec X wieku (999) otrzymał sakrę biskupią i objął stolicę kolońską. Ottonowi towarzyszył do samej jego śmierci, m.in. wziął udział w podróży cesarza do Rzymu. Niezbyt dobrze natomiast układały mu się stosunki z kolejnym królem, św. ➞ Henrykiem II, m.in. przez jakiś czas był przez tego władcę więziony. Dopiero po kilku latach sporów obaj przyszli święci pogodzili się. H. zaznaczył się w historii Kościoła kolońskiego jako reformator życia religijnego i pracy duszpasterskiej. Często wizytował świątynie i klasztory. Ufundował słynne opactwo benedyktynów w Deutz, wiele uwagi poświęcał dziełom charytatywnym. Po śmierci H. centralnym ośrodkiem kultu stało się opactwo w Deutz pod Kolonią. To właśnie mnisi z tego klasztoru – przede wszystkim opat Rupert – pozostawili obszerne biografie świętego. Podkreślają w nich świątobliwość H., jego pokorę, a jednocześnie surowe wymagania stawiane tak otoczeniu, jak samemu sobie. Był też H. niewątpliwie człowiekiem żarliwej modlitwy. Kościół czci go 16 marca. Wzywany był i jest nadal zwłaszcza w czasie uporczywej suszy. Przyczynę znajdujemy w biografiach: ich autorzy opowiadają, że H. swą modlitwą sprowadził ulewny deszcz i uratował zbiory przed całkowitym zniszczeniem. Ikonografia przedstawia H. w stroju pontyfikalnym lub w scenach biograficznych. Atrybutem biskupa jest księga lub gest błogosławieństwa.23 Św. Herybert, fragment relikwiarza, ok. 1170 r.