(401-449)
– pochodził z rodziny patrycjuszowskiej. Znany jest zaś przede wszystkim z rozwinięcia na wyspie Lérins (dziś św. H.) ośrodka życia zakonnego, który założył jego krewny, św. ➞ Honorat. H. przebywał tu przez jakiś czas, wprawiając się pod opieką Honorata w dyscyplinę zakonną i wzbogacając swe życie duchowe, a także wiedzę, obejmujacą przede wszystkim świetną znajomość pism egzegetycznych. Wraz z Honoratem udał się następnie do Arles, gdzie krewnemu powierzono stolicę arcybiskupią. Był od razu przewidywany na następcę Honorata; istotnie, został nim w 429 roku. Urząd sprawował gorliwie i z troską o powierzoną mu arcydiecezję, zasłynął też jako niezrównany kaznodzieja. Mianowany został przez papieża wikariuszem apostolskim w Galii. Życie prowadził ubogie i pełne wyrzeczeń, potrafił jednak być także zdecydowany w rozmaitych działaniach administracyjnych – korzystając z prymasowskich prerogatyw. Naraził się tym Stolicy Apostolskiej (m.in. popadł w ostry konflikt z papieżem Leonem Wielkim, przeprowadziwszy depozycję biskupa Besançon; dowiedział się bowiem, że jego wybór był niekanoniczny). Współcześni uważali go za wybitnego znawcę Pisma Św. i znakomitego pisarza. Nie dochowała się jednak większość jego pism (pozostało tylko kilka listów i mów). Zmarł 5 maja 449 roku. Ciało złożono w Arles, najpierw w kościele św. Szczepana, później św. Honorata. Wspomnienie – 16 stycznia.