(1098-1179)
– była córka hrabiego Hildeberta z Bermersheim (Hesja); urodziła się na zamku Bockelheim koło Kreuznach. H. wstąpiła do zakonu benedyktyńskiego w Disibodenbergu, gdzie nad jej formacją duchową i intelektualną czuwała bł. Juta ze Spodenheim. Po śmierci Juty (1136) wybrano ją ksienią. Zasłynęła jako założycielka szeregu klasztorów; jednym z nich był dom na Rupertsbergu koło Bingen (1148), dokąd przeniosła się wraz z siostrami. H. cechowała wielka aktywność – niezwykła przy jej słabym zdrowiu. Podróżowała i wizytowała swe klasztory w całych Niemczech (Lotaryngia, Kolonia, Szwabia). Jej biografowie podkreślają posiadane przez nią od młodych lat dary mistyczne – zwłaszcza dar niezwykłych wizji proroczych oraz umiejętności medyczne, które dziś określilibyśmy jako bioenergoterapeutyczne. Uważana jest za jedną z najwybitniejszych postaci niewieścich średniowiecza. Pozostawiła szereg dzieł literackich o charakterze teologiczno-moralnym. Są to m.in. duchowa trylogia prorocza: Poznaj drogi Pańskie, Księga istoty życia i Księga dzieł Bożych. Napisała ponadto dzieła z zakresu medycyny ludowej i ziołolecznictwa (Liber subtiliatum naturarum creatarum) oraz życia zakonnego (m.in. Objaśnienie Reguły św. Benedykta). Zachowało się jej 300 listów, m.in. do papieża i cesarza. Zmarła 17 września 1179 roku. Oficjalnie procesu kanonizacyjnego, wszczętego w 1227 roku, nigdy nie dokończono, wpisano ją jednak do Martyrologium i w 1324 roku zezwolono na kult publiczny. Wspomina się ją 17 września, w dniu narodzin dla nieba. Ośrodkiem kultu jest niemieckie miasteczko Bingen. Ikonografia przedstawia ją w celi, w stroju benedyktyńskim, z promieniami światła nad głową, w czasie dyktowania treści swych wizji. Jak wielu innych świętych, tak i H. patronuje różnego rodzaju stowarzyszeniom apostolskim. Jednym z nich są Siostry św. H., pomagające w duszpasterstwie parafialnym.27 Św. Hildegarda z Bingen, malowidło gotyckie z opactwa w Eibingen