(1053-1132)
- pochodził z Chateauneuf d’Isere we Francji. Rodzina była głęboko chrześcijańska - jego ojciec, po wychowaniu dzieci, wstąpił do surowego zakonu kartuzów. H. podstawowe wykształcenie zdobywał w szkole katedralnej w Valance. W tym samym mieście ukończył studia. Jego zdolności umysłowe i głęboką pobożność zauważyć musieli przełożeni, gdyż w szybkim czasie został kanonikiem katedralnym. Przez jakiś też czas był sekretarzem biskupa. Nie wiemy dokładnie, w jakich okolicznościach został w roku 1080 biskupem Grenoble. Stało się to najprawdopodobniej na soborze w Awinionie. Sakrę biskupią przekazał mu papież św. ➞ Grzegorz VII. Jako biskup Grenoble otrzymał H. od księżnej Matyldy przywilej umożliwiający mu faktyczne kierowanie sprawami miasta, które doprowadził do prawdziwego rozkwitu. Założenie rynku dla kupców, budowa kamiennego mostu, wznoszenie szpitali i hospicjów, fundowanie nowych kościołów i klasztorów oraz odnawianie starych (m.in. katedry) - to główne dzieła energicznego pasterza. H. przyczynił się do powstania sławnej kartuzji św. Brunona, La Grande Chartreuse. Włączył się też zdecydowanie w nurt reformy Kościoła zapoczątkowany przez Grzegorza VII, zwalczając zwłaszcza handel odpustami oraz nakazując żonatym kapłanom, by oddalili swe żony i potomstwo po zapewnieniu im środków do życia. Tych, którzy nie podporządkowali się jego zarządzeniom - pozbawiał urzędów. Takie zdecydowanie nie podobało się niektórym ówczesnym władcom Europy. Stąd spory H. m.in. z królami francuskimi (H. wystąpił z surową krytyką króla Henryka V na Soborze Laterańskim I w 1123 roku), a także procesy z arcybiskupem Vienny, późniejszym papieżem Kalikstem II, o przywłaszczone przez niego dobra należące do Grenoble. Pod koniec życia (1132) na własną prośbę został zwolniony z funkcji duszpasterskich i przeniósł się do kartuzji św. Brunona, gdzie znalazł wytchnienie po trudach życia. Pragnął także od dawna poświęcić się głębiej kontemplacji i modlitwie. Zmarł jednak 1 kwietnia tego samego roku, a ciało złożono w katedrze w Grenoble. Zniszczyli je w XVI wieku kalwini. Aktu kanonizacji dokonał w 1134 roku papież Innocenty II. Wspominany jest w dies natalis. Artyści przedstawiają go w stroju biskupa albo w habicie zakonnym, jego atrybutem zaś jest łabędź (malowidło Marcina d’Alba w katedrze w Suzie).