właśc. Łukasz Antoni Pirozzo (1582-1637)
– urodził się w miejscowości Bisignano (Włochy południowe) jako syn Jana i Ginewry z d. Giardino; od dzieciństwa przejawiał zainteresowanie życiem zakonnym i już jako jedenastolatek postanowił zostać mnichem, jednak ze względu na zbyt młody wiek nie mógł tego postanowienia zrealizować i musiał je odłożyć na kilka lat; dopiero w wieku 17 lat rozpoczął nowicjat u braci mniejszych franciszkanów w Mesoraca; formacją młodego człowieka zajmowali się bracia Antoni Rossano, mistrz nowicjatu i Kosma z Bisignano, furtian domu zakonnego. Profesję zakonną złożył 4 września 1610; już w czasie nowicjatu odznaczał się niezwykłą pobożnością, ujawnił się wówczas jego dar jasnowidzenia i ekstaz, co ściągnęło nań niechęć otoczenia i częstą w takich przypadkach nieufność kościelnych władz. Humis, który był samoukiem, zaś jego znajomość literatury teologicznej musiała być niewielka, w rozmowach z filozofami i teologami wykazywał niesłychaną jasność umysłu i wiedzę nieczęstą nawet wśród edukowanych kapłanów. Poddawano go więc rozmaitym egzaminom i przesłuchaniom, w klasztorze zjawiali się często wizytatorzy (m.in. arcybiskup Kalabrii, inkwizytor monsigniore Campanile z Neapolu), co nie mogło nastawiać do niego przychylnie współbraci. Stopniowo jednak owa nieufność zamieniała się w podziw; H. towarzyszył generałowi zakonu w wizytacji klasztorów w Kalabrii i na Sycylii, zyskał także zaufanie papieży Grzegorza XV i Urbana VIII, którzy wezwali go Rzymu i po surowych egzaminach uczynili swymi doradcami; po powrocie z Wiecznego Miasta mieszkał w konwencie św. Krzyża w Neapolu, szerząc tam kult bł. Jana Dunsa Szkota, szczególnie silny w okolicach Noli. W 1628 roku usiłował wybrać się na misje, ale otrzymał odmowę swego superiora i do końca życia pozostał we Włoszech. Zmarł 26 listopada, otoczony czcią w całym kraju; beatyfikował go papież Leon XII 29 stycznia 1882, a kanonizował papież Jan Paweł II 19 maja 2002 w Rzymie; wspomnienie – 27 listopada.