(ok. 1235-1282 lub 1288)
– oficjalnie nie jest ani kanonizowana, ani beatyfikowana; jej kult jednak utrzymywał się w krajach skandynawskich do XVI w. Wnuczka króla Knuta Johansona. Owdowiawszy, stworzyła (ze swą siostrą Krystyną) grupę tercjarek, współpracujących z dominikanami ze Skänninge. Według zapisków kierującego tymi kobietami lektora teologii, Piotra z Dacji, I. obdarzona była stygmatami i doświadczeniami stanów mistycznych. Podczas pielgrzymki do Ziemi Świętej i Rzymu uzyskała od papieża Marcina IV (1281) zgodę na założenie klasztoru żeńskiego w Skänninge. Idea ta otrzymała hojne wsparcie ze strony członków rodziny I. i jeszcze w tym samym roku odbyło się uroczyste otwarcie klasztoru. Niedługo później – prawdopodobnie 2 września 1282 roku – I. zmarła. W 1414 r. biskup z Linköping podjął kroki rozpoczynające proces kanonizacyjny. Nie został on zakończony, a ostatecznie przerwała te starania reformacja.