papież (401-17)
– pochodził z Albano i był czterdziestym następcą św. ➞ Piotra (od 22 grudnia 401). Zgodnie uznawany jest za jedną z najwspanialszych postaci w dziejach papiestwa. Musiał w trakcie swego pontyfikatu stawić czoło wielu problemom – tak zewnętrznym, jak i wewnętrznym Kościoła. W sierpniu 410 roku oblężenie Rzymu przez Wizygotów pod wodzą Alaryka zakończyło się zdobyciem i trzydniowym rabunkiem miasta. Winą za katastrofę, w której upatrywano zapowiedź bliskiego upadku imperium, obarczano coraz powszechniej chrześcijan. Oto znieważone przez nich opiekuńcze bóstwa Rzymu wydały miasto na łup barbarzyńców. Z tymi zarzutami rozprawiał się św. ➞ Augustyn w swych pismach, a św. I. w Rawennie prowadził rokowania z Alarykiem. Św. I. kontynuował dzieło papieża św. ➞ Damazego, rozpoczęte po drugim soborze powszechnym w Konstantynopolu (381). W znacznym stopniu przyczynił się do utrwalenia doktryny katolickiej i zdecydowanie potwierdził prymat Biskupa Rzymskiego (ponad kolegialnością soborową). Rozstrzygał mnóstwo spornych lub niejasnych zagadnień liturgicznych i dyscyplinarnych. Interpretował dawne ustalenia, doradzał i podejmował decyzje we wszelkich kwestiach duszpasterskich – tak na Zachodzie, jak i na Wschodzie, budując stopniowo autorytet Stolicy Apostolskiej. Rzecz charakterystyczna: gdy na żądanie biskupów afrykańskich potępił tezy mnicha Pelagiusza, przyczyniając się do ostatecznego zlikwidowania błędu *pelagianizmu – nie atakował osoby, lecz poglądy. Podobnie postępował w zmaganiach z innymi herezjami, schizmami, odchyleniami i błędami dogmatycznymi. Pozostawił obfitą korespondencję, jasno ukazującą cele, jakie stawiał przed sobą i Kościołem. Zmarł 12 marca 417 roku. Dniem wspomnienia długo był 28 lipca. 12 marca Martyrologium wspominało natomiast o rocznicy śmierci i złożenia do grobu papieża I. Obecnie liturgia czci I. 12 marca.