(1394-1476)
– urodził się w rejonie Włoch, zwanym Marchią, położonym nad Adriatykiem; jego rodzinnym miasteczkiem jest Monteprandone niedaleko Ascoli. Był przedostatnim, osiemnastym z rzędu dzieckiem, a w rodzinie, w której przyszedł na świat, panowała wielka bieda. Wychowywał się u krewnego, który był księdzem w miejscowości Ofida; dzięki jego wsparciu rozpoczął naukę na uniwersytecie w Ascoli, a potem przeniósł się do Perugii; w roku 1414 wstąpił na uniwersytet florencki. Rok później został franciszkaninem w Ascoli; w roku 1422 przyjął święcenia kapłańskie i został kaznodzieją zakonu, jako że wyróżniał się wiedzą teologiczną i sztuką wymowy. W latach 143158 głosił kazania niemal w całej Italii; jako zwolennik obserwy w duchu św. ➞ Bernardyna pracował przy zakładaniu zreformowanych domów franciszkańskich (bernardyńskich). Był świadkiem śmierci św. Bernardyna (1444), a sześć lat później uczestniczył w uroczystości jego kanonizacji. Z polecenia papieży pełnił funkcje ich legata i podróżował m.in. na Węgry i do Polski. Otaczała go sława cudotwórcy, stąd też posiadał wszędzie wielki autorytet; w pewnym momencie zaproponowano mu objęcie sławnej archidiecezji mediolańskiej, ale odmówił. Zmarł 28 listopada 1476 roku; po dwóch tygodniach dokonano elewacji jego ciała do kościoła. W roku 1624 papież Urban VIII dokonał jego beatyfikacji, kanonizował go zaś w roku 1726 papież Benedykt XIII. Jego relikwie znajdują się w Neapolu, w kościele należącym do bernardynów. Wspominany – w dies natalis.46 Św. Jakub z Marchii, fragment obrazu Carlo Crivelli z 1477 r.