(1599-1621)
– urodził się 13 marca 1599 w Diest w Holandii (Flandria) jako najstarszy z pięciu synów garbarza; jego matka, Elżbieta van den Hove, była córką burmistrza. Wprawdzie rodzinie nie wiodło się bardzo źle, ale też nie opływała w dostatki, stąd też ojciec J. długo rozważał, czy wystarczy mu pieniędzy na naukę pierworodnego. Kiedy jednak Elżbieta ciężko się rozchorowała – J. przerwał nauki i tylko dzięki pomocy miejscowego proboszcza mógł je ukończyć. Potem jeszcze kilkakrotnie przerywał studia i za każdym razem ponawiał je, gdy tylko udało mu się znaleźć jakąś pracę. Pracował m.in. w Melins, gdzie jezuici założyli swoje kolegium; J. wstąpił do niego, od wczesnych lat bowiem odczuwał powołanie do stanu duchownego. W roku 1616 zmarła matka J., a ojciec został kapłanem diecezjalnym (1618); dwaj młodsi bracia uczynili to samo. Po ukończeniu ze znakomitym wynikiem nauki w kolegium J. rozpoczął nowicjat w Melins, a po roku złożył u jezuitów śluby zakonne. W roku 1618 zaczął naukę w Rzymie, gdzie dał się poznać jako świetny erudyta, a przede wszystkim błyskotliwy polemista. Jednak klimat Rzymu okazał się zabójczy dla młodego człowieka, którego organizm poddawany był trudom ciężkiej, fizycznej pracy, a póżniej intensywnemu wysiłkowi, jaki wkładał w uzyskanie swej wielkiej wiedzy. Zachorował na ciężkie zapalenie płuc, z którym ówcześni medycy nie umieli sobie poradzić. Zmarł 13 sierpnia 1621 roku. Beatyfikował go papież Pius IX w roku 1867, kanonizacji zaś dokonał Leon XIII w 1887 roku. Jego ciało spoczywa pod mensą pięknego ołtarza w domu generalnym Towarzystwa Jezusowego w Rzymie. Serce świętego posiadają jezuici w Louen. Ponieważ J. wyróżnia się szczególnym nabożeństwem do Najświętszej Eucharystii, jest uważany za patrona przez liczne koła ministranckie. Wspomnienie – w dies natalis.