(1561-1613)
– urodził się w Almodovar del Campo w diecezji Toledo w Hiszpanii. Pochodził z zamożnej, a jednocześnie bogobojnej rodziny. Wśród znajomych odwiedzających dom J. była m.in. św. ➞ Teresa. Od lat młodzieńczych J. próbował naśladować pustelników w ich modlitwie i surowej ascezie, co spotykało się ze sprzeciwem rodziców, zatroskanych o jego zdrowie. Martyrologium mówi, że skłonności takie J. objawiał już w wieku 10 lat. Wykształcenie zdobywał w pobliskim klasztorze karmelitów bosych. Studia wyższe odbył na uniwersytecie w Baeza. Po ich ukończeniu wstąpił do zakonu Ojców Trójcy Przenajświętszej (trynitarzy) w rodzinnej miejscowości. Tu złożył śluby zakonne, przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę duszpasterską. Jego zgromadzenie przeżywało od pewnego czasu kryzys. Wśród trynitarzy było wielu braci pragnących odnowy zgromadzenia. Podczas spotkania władz zakonnych w roku 1594 postanowiono w niektórych klasztorach przeprowadzić reformę. Miała ona przejawić się m.in. we wprowadzeniu w tych domach ściślejszej reguły zakonnej. J. wybrał klasztor w Val de Pegnas; po jakimś czasie został tam przeorem i gorliwie troszczył się o realizację odnowy zakonu. Podjęte w roku 1594 decyzje były zbyt niezdecydowane i w niewielkim stopniu wpłynęły na dyscyplinę duchową członków zakonu. Po czterech latach J. otrzymał od papieża Klemensa VIII bullę, na mocy której został odpowiedzialnym za dzieło reformy wśród trynitarzy. Próbując spełnić powierzone sobie zadanie, napotkał jednak opór większości zakonników. Dochodziło nawet do zamachów na życie J. Pomimo mniej lub bardziej dramatycznych trudności J. zdołał przeprowadzić reformę w ośmiu klasztorach. Zreformowani trynitarze zaczęli się nazywać bosymi. J. zmarł w 1613 roku w Kordobie. W 1819 roku beatyfikował go Pius VII, kanonizacji zaś dokonał Paweł VI w 1975 roku. Źródła biograficzne mówią o wielu cudach dziejących się przy grobie świętego. Pamiątka liturgiczna przypada 14 lutego.