(1546-1600)
– przyszedł na świat 6 marca jako syn Cristobala Grande, rzemieślnika i Izabeli Roman w Carmonie k. Sewilii (Hiszpania); ojciec zmarł, gdy chłopiec miał jedenaście lat. Ponieważ wykazywał talenty śpiewacze, w wieku 7 lat zaczął uczęszczać do chóru parafialnego; kontynuował naukę w Sewilli: śpiewał w kościele i przygotowywał się do zawodu tkacza. Mając siedemnaście lat wrócił do domu i zajmował się wyuczonym rzemiosłem, jednak nieoczekiwanie pojawił się w jego życiu głęboki duchowy kryzys. Opuścił rodzinę i udał się do pustelni w Marchenie k. Carmony czując, że to jest jego właściwe powołanie życiowe: samodzielnie wykonał dla siebie przypominający worek habit, wyrzekł się małżeństwa i postanowił całkowicie poświęcić swe życie Bogu; przybrał także przydomek „Jan Grzesznik” (Juan Pescador). Po dwóch latach zdecydował się wrócić między ludzi, ale ślubował, że będzie się zajmował potrzebującymi pomocy: więźniami, biedakami, chorymi; przeniósł się do Jerez de la Frontera opodal Kadyksu i tam realizował swoje zamierzenia; jego poświęcenie szybko zwróciło uwagę i J. zaczął uchodzić za człowieka świętego. Często odwiedzał miejscowy konwent franciszkański, modlił się, a także wiele rozmawiał z ojcami, którzy podtrzymywali go w jego zamiarach, udzielając niekiedy również wsparcia rzeczowego. Kiedy w styczniu 1574 roku w Jerez wybuchła epidemia, J. otrzymał zgodę kapituły katedralnej na udzielanie pomocy chorym i umierającym na ulicach. W ten sposób powstał szpital, który J. nazwał „Szpitalem Matki Boskiej Gromnicznej” („Hospital de la Candelaria”); placówka ta stopniowo się rozrastała również dlatego, że J. miał szczęście spotkać kontynuatorów dzieła św. ➞ Jana Bożego z Granady, bonifratrów, którzy doradzili mu, jak prowadzić nowoczesny dom szpitalny. J. zaakceptował ich regułę i wstąpił do zgromadzenia; wkrótce podobne placówki powstały również w Medina Sidonia, Arcos de la Frontera, Puerto Santa Maria, San Lucar de Barrameda i Villamartin. Sukces J. wywołał zazdrość: zaczęto intrygować przeciw niemu, zarzucając, że sprzeniewierzył datki przeznaczone na szpital; władze kościelne nie tylko nie uśmierzyły intryg, ale kardynał Rodrigo de Castro polecił wręcz J. zmniejszenie liczby szpitali; przyszły święty nie poddał się jednak: wysyłał do władz kościelnych petycje, raporty i prośby, a kontrole w jego szpitalach wskazywały, że chorzy cieszyli się w nich dobrą, troskliwą opieką. J. nazywano „apostołem zdrowia”, ale zajmował się również wspomaganiem dziewcząt trudniących się prostytucją, pomagał im zerwać z procederem, znajdując im godziwe zajęcie. Posiadał dar jasnowidzenia – przepowiedział np. klęskę Wielkiej Armady hiszpańskiej w 1588 roku. Kiedy w 1600 roku w mieście ponownie wybuchła epidemia, J. pracował niestrudzenie w swoim szpitalu; prawdopodobnie zaraził się wówczas i zmarł 3 czerwca. Beatyfikował go w 1853 roku papież Pius IX, a kanonizował 2 czerwca 1996 papież Jan Paweł II; wspomnienie – w dies natalis. Pochowano go w krypcie kościoła przyszpitalnego w Jerez, dokąd przybywają teraz pielgrzymki. Jest patronem diecezji Jerez de La Frontiera.