JAN GWALBERT

(ok. 995/1000-1073) – urodził się w Florencji; otrzymał dobre wykształcenie, a ponieważ jego rodzina była zamożna – korzystał z uciech światowych, wcale nie zapowiadając swoim ówczesnym życiem, że zostanie duchownym. W czasie jakiejś awantury jego jedyny brat, Hugo, został śmiertelnie ugodzony mieczem przez innego młodzieńca. J. postanowił, że zabije napastnika. Kiedy go odszukał i wyciągnął miecz, by uderzyć – morderca jego brata padł na kolana i zaczął błagać o darowanie życia. J. nagle zrozumiał, że nie wolno mu odbierać życia jako zapłaty za śmierć brata. To był dla niego moment przełomu: od tej chwili poświęcił się służbie Bożej. Wstąpił do zakonu benedyktynów i tam dał się poznać jako mnich pokorny, cierpliwy i gotów do poświęcenia dla bliźnich. Po śmierci opata jemu właśnie zaproponowano tę godność, ale odmówił. Niedługo potem opuścił klasztor i rozpoczął życie eremickie w pustelni koło Camaldoli, a potem przeniósł się w okolice Fiesole. Razem ze spotkanymi tam dwoma innymi pustelnikami wzniósł mały klasztor, a życie w nim podporządkował pierwszej regule św. ➞ Benedykta. Powoli do klasztoru zaczęli przybywać nowi mnisi. W ten sposób powstał zakon walombrozjanów. J. nie chciał jednak zajmować żadnych stanowisk w stworzonej przez siebie wspólnocie. Jeszcze za jego życia powstało kilka nowych domów należących do zakonu. Podejmował także J. próby reformy życia religijnego w okolicach, gdzie mieszkał – m.in. walczył z rozplenioną w tamtych czasach symonią. Zmarł 12 lipca i w tym dniu jest wspominany.