także Jan III (ok. 550-619 lub 620)
– urodził się na Cyprze w miejscowości Amathonte; pochodził z bardzo zamożnego rodu, stąd też otrzymał rozległe i zarazem staranne wykształcenie. Ożenił się młodo, ale wkrótce zaraza zabrała mu całą rodzinę. Wtedy postanowił wieść życie ascety. Ok. 610 roku przeciwko cesarzowi Foce wystąpił namiestnik Egiptu Herakliusz; w walce cesarz poległ, zginął także patriarcha Aleksandrii, Teodor. Ponieważ sława cnót J. była już znana w Egipcie, on został następcą zabitego patriarchy. Dał się poznać jako zacięty przeciwnik herezji *monofizyckich, które dość mocno rozpowszechniły się w Egipcie, a także częstych nadużyć finansowych, jakich dopuszczali się hierarchowie i kapłani Kościoła egipskiego. Wybudował wiele nowych świątyń; jego zasługą jest również wspaniała dekoracja katedry św. Marka w Aleksandrii. Przydomek swój zawdzięcza ogromnym zasługom w dziele pomocy ubogim, chorym, opuszczonym. Zorganizował dla nich kilkanaście zakładów, polecił zaopatrywać nędzarzy w żywność i odzienie. Korzystał przy tym z hojnego wsparcia aleksandryjskich bogaczy. Po napadzie Persów na Ziemię Świętą wysłał do Jerozolimy pomoc, zadbał także o uposażenie zburzonych tamtejszych świątyń. Kiedy Persowie ponownie zaatakowali Palestynę i zagrozili Egiptowi, J. udał się do Konstantynopola, by prosić cesarza o zbrojną interwencję. Na statku jednak ciężko się rozchorował i musiał zatrzymać się na Cyprze, gdzie w rodzinnym Amathonte zmarł 11 listopada. Ciało patriarchy pochowano w grobowcu św. ➞ Tichona – tego, którego żywot J. niegdyś spisał (zachowały się tylko fragmenty) – a następnie przewieziono je do Konstantynopola. Grecy czczą go w dniu narodzin dla nieba, podobnie czyni nowe Martyrologium. Niegdyś wspominany 23 stycznia.