zw. Synaitą lub Scholastykiem (ok. 590-ok. 650)
– nie znamy dokładnej daty ani miejsca jego urodzenia; wiemy, że od szesnastego roku życia był mnichem w klasztorze na Synaju, wiodąc życie eremity; w późnych latach był prawdopodobnie także igumenem (przełożony klasztoru na Wschodzie). Pozostawił po sobie dwa znane traktaty: Pouczenia dla pasterza (o powinnościach przełożonego duchownego) oraz Drabinę do raju. To ostatnie dzieło, którego grecki tytuł brzmi Klimaks tou paradisou, dało początek przydomkowi, jaki J. nosi w tradycji. Wywarło ono znaczny wpływ na życie monastyczne najpierw na Wschodzie, a od XIII stulecia, kiedy je przetłumaczono, także w Kościele Zachodnim. Osią konstrukcyjną i myślową Drabiny... jest biblijna drabina Jakubowa (Rdz 28). J. opisuje kolejne „szczeble” rozwoju życia duchowego w dążeniu mnicha do doskonałości; według autora jest tych szczebli trzydzieści. J. wykorzystał tu wiele elementów tradycji mniszej Wschodu i Zachodu (m.in. św. ➞ Grzegorza Wielkiego), jednak nie był kompilatorem, odwołał się bowiem w swym dziele do własnych doświadczeń mnicha pustelnika, kreśląc doskonały, jak na owe czasy, obraz życia psychicznego i kontemplacyjnego. Martyrologia zachodnie, podobnie jak wschodnie wyznaczają pamiątkę J. na 30 marca.52 Św. Jan Klimak i jego „drabina cnót”, rosyjska ikona z XIX w.