JAN MĘCZENNIK POLSKI

(ok. 940-1003) – jest jednym z tzw. Pięciu Braci Męczenników, benedyktynów misjonarzy zamordowanych w Międzyrzeczu Wielkopolskim; uznawano go za najbliższego przyjaciela św. ➞ Benedykta, bowiem – podobnie jak on – był drugim Włochem w tej grupie (pozostali męczennicy to prawdopodobnie Polacy). J. urodził się w Wenecji i pochodził ze znakomitej rodziny. Jego przyjacielem był wenecki doża, późniejszy święty, Piotr I Orseolo. Piotr potajemnie opuścił Wenecję, rezygnując z urzędu i władzy, i udał się wraz z J. do opactwa benedyktyńskiego w Cuxa koło Perpignan (Francja). Tam pędzili żywot pustelniczy. Później J. powędrował do Pereum, do św. ➞ Romualda, gdzie poznał św. Benedykta, z którym następnie wyruszył z misją do Polski. Zakończyła się ona tragicznie w nocy z 10 na 11 listopada 1003 roku, gdy mnichów zamordowali tamtejsi chłopi. Relikwie wszystkich męczenników znajdowały się początkowo w świątyni wzniesionej na miejscu dawnego eremu, w którym bracia zginęli, potem przeniesiono je do Gniezna. Stamtąd uwiózł je do Pragi książę czeski Brzetysław i złożył w katedrze św. Wita w Pradze. W 1522 roku ich część została sprowadzona do Poznania; w 1636 umieszczono je w istniejącym od połowy XVI w. kościele bernardyńskim w Kazimierzu Biskupim. Wspomnienie Pięciu Braci Polskich przypada 13 listopada; do 1969 roku obchodzono je trzy dni wcześniej. W diecezjach gorzowskiej, włocławskiej oraz w archidiecezji poznańskiej pamiątkę tę obchodzi się jako święto.