(ok. 810-883)
– przydomek swój zawdzięcza twórczości literackiej, w której poprzez poetycką formę opisywał żywoty i dzieła świętych męczenników. Tworzył hymny na cześć Boga, Najświętszej Marii Panny i świętych. Urodził się na Sycylii, ale jeszcze jako dziecko wraz z rodzicami przeniósł się do Grecji. Przyczyną owych przenosin prawdopodobnie było zbliżające się zagrożenie ze strony Arabów. W Tesalonice przyjął habit zakonny w klasztorze Najświętszego Zbawiciela; w Konstantynopolu znalazł się za przyczyną Grzegorza Dekapolity. Przebywał tu w klasztorze św. Sergiusza i Bacha, po czym przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę duszpasterską. Cierpiał liczne prześladowania ze strony cesarza Teofity za cześć oddawaną wizerunkom boskim i męczenników. W czasie podróży do Rzymu został pojmany przez piratów i osadzony na Krecie. Przez pięć lat był duszpasterzem w świątyni pw. św. Jana Chryzostoma., następnie czas jakiś spędził w Cheronezie i dopiero pod koniec życia powrócił do Konstantynopola, gdzie sprawował funkcję kustosza w kościele Hagia Sophia. Wybudował jednocześnie kościół przy swej pustelni w Tessalii, gdzie zmarł w w roku 883. Wspomnienie – 4 kwietnia.