(1844-1895)
– urodził się 26 grudnia w Turynie jako syn Wincentego i Anny Marii; dzieciństwo spędził w S. Martino Alfieri w pobliżu Asti, dokąd rodzina przeniosła się po śmierci matki (J. miał wtedy zaledwie cztery lata). Naukę rozpoczął w seminarium w Asti w wieku 12 lat; jako 19-latek ciężko zachorował na tyfus i tylko opiece NMP zawdzięczał, jak mówił, wyzdrowienie. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 września 1868; pracował jako sekretarz biskupa Asti, potem jako kanclerz kurii; prowadził katechezy, zajmował się edukacją młodzieży i opieką nad ludźmi starszymi i niedołężnymi. Współpracował również ze środowiskami laickimi, wspierając rozmaite inicjatywy Kościoła w okresie poprzedzającym I Sobór Watykański (wziął w nim zresztą udział, towarzysząc biskupowi Asti, Karolowi Savio); wtedy też zwrócił na niego uwagę Joachim kardynał Pecci i on to – już jako papież Leon XIII – uczynił J., po śmierci Karola Savio, biskupem Asti (sakrę otrzymał 17 lutego 1889). J. jest założycielem zgromadzenia Księży Oblatów św. Józefa (przyjęcie reguły 14 marca 1878; został również jednym z jego pierwszych członków). W postaci św. ➞ Józefa widział wzorzec pośrednika między świętością i sferą ludzką, opiekuna i wychowawcy, stąd też główną jego troską stały się bliskie i serdeczne relacje między duchowieństwem a wiernymi; sprawie tej poświęcił też cztery ciekawe listy pasterskie. Zmarł 30 maja na wylew krwi do mózgu w Savonie, w trakcie obchodów 300-lecia św. ➞ Filipa Neri. Beatyfikował go (26 września 1993) i kanonizował (25 listopada 2001) papież Jan Paweł II. Wspomnienie – w dies natalis.