(1851-1904)
– urodził się 10 listopada w Jalmolonga, w meksykańskiej prowincji Malinalco jako syn adwokata Manuela de Yermo y Sovi~nas i Maríi Josefy Parres; wychowywany w bardzo pobożnej atmosferze domu szybko podjął decyzję, że poświęci się życiu konsekrowanemu. W wieku 16 lat wstąpił do Zgromadzenia Ojców Misjonarzy w Mexico City; święcenia kapłańskie otrzymał 24 sierpnia 1879 roku w León (Guanajuato); w pierwszych latach kapłaństwa dał się poznać jako dobry kaznodzieja i katecheta, pracując m.in. w niewielkich parafiach położonych na obrzeżu miasta: w El Calvario i Santo Ni~no; pracując z młodzieżą zaniedbaną, obserwując na co dzień nędzę swoich parafian, postanowił poświęcić się tworzeniu ośrodków, w których ludzie ci mogliby się uczyć i otrzymywać pomoc materialną i duchową. Z aprobatą biskupa 13 grudnia 1885 roku uruchomił w El Calvario pierwszy taki ośrodek, zwany Sagrado Corazón, a ponieważ wraz z nim pracę rozpoczęło kilku innych kapłanów, dzień ten jest uważany za moment narodzin nowej rodziny zakonnej, która przyjęła nazwę: Służebnicy Najświętszego Serca Jezusowego i Ubogich. W ciągu następnych kilkunastu lat J. niezwykle rozwinął swoje dzieło: zakładał szkoły, szpitale, przytułki, sierocińce. Zmarł 20 września w Puebla de los Ángeles w aurze świętości; beatyfikował go 6 maja 1990 roku papież Jan Paweł II w czasie swojej pielgrzymki do Meksyku i ten sam papież ogłosił go świętym 21 maja 2000 w Rzymie. Wspomnienie – w dies natalis.