(1842-1924),
rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, biskup przemyski, założyciel Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego – urodził się 17 stycznia w Korczynie k. Krosna. Święcenia kapłańskie przyjął w 1864 r., i rozpoczął pracę jako wikary w Samborze. Następnego roku rozpoczął studia w Rzymie, gdzie w ciągu trzech lat uzyskał dwa doktoraty: z teologii i prawa kanonicznego. Podczas wakacji w latach 1866 i 1867 naszkicował ogólny schemat swego podstawowego dzieła ascetycznego Życie duchowe czyli doskonałość chrześcijańska (do tej pory miało ono osiem wydań i przez dziesiątki lat służyło kapłanom, osobom zakonnym i świeckim jako lektura duchowa). Po powrocie do kraju był profesorem Seminarium Duchownego w Przemyślu, a następnie przez 22 lata na Uniwersytecie Jagiellońskim kierował katedrą historii Kościoła i prawa kanonicznego oraz katedrą teologii pastoralnej. Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Teologicznego UJ, a w roku akademickim 1882/83 – rektorem tej uczelni (za jego rektorstwa rozpoczęto budowę neogotyckiego gmachu Collegium Novum); od 1885 r. pełnił ważne funkcje w kurii biskupiej. Znakomity kaznodzieja i mówca, autor licznych dzieł historycznych i ascetycznych, wśród nich 3-tomowej monografii Pius IX i jego pontyfikat; prowadził Sodalicję Mariańską kapłanów, w 1911 r. zorganizował kongres mariański. Wiele starań włożył w założenie Hospicjum Polskiego dla księży odbywających studia w Rzymie, udzielał się społecznie, będąc m.in. prezesem Towarzystwa Oświaty Ludowej oraz Towarzystwa św. Łukasza. Zachęcony przez kard. Albina Dunajewskiego w 1894 r. założył Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego (siostry sercanki), któremu – poza szerzeniem kultu Bożego Serca Zbawiciela – jako jedno z zadań wskazał opiekę nad służącymi i robotnicami. Sam, będąc tercjarzem franciszkańskim, w 1908 r. uzyskał dla Sercanek agregację do zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych. Za życia bp. Pelczara zgromadzenie istniało w Galicji i Królestwie, a także we francuskiej Alzacji. Obecnie siostry sercanki liczą 550 członkiń pracujących w 72 wspólnotach; ich dom generalny znajduje się w Krakowie. Siostry pracują też poza granicami kraju, m.in. w Libii i Boliwii; od początku pontyfikatu Jana Pawła II prowadzą kuchnię papieską, wykonują też prace kancelaryjne. Biskup Pelczar zmarł 28 marca 1924 r. w Przemyślu. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 2 czerwca 1991 r. w Rzeszowie. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych uznała 10 grudnia 2002 r. cud za jego wstawiennictwem; uroczysta kanonizacja nastąpiła 18 maja 2003 roku w Rzymie. Wspomnienie – 19 stycznia. Święty S. Pelczar był człowiekiem niezłomnej wiary: Dzięki Bogu nie pozwoliłem sobie nigdy na najlżejsze nawet powątpiewanie przeciwko wierze – napisał w swojej Autobiografii. Ta wiara nie opuściła go nawet w ciężkiej, niosącej wielkie cierpienia chorobie.75 Św. Józef Sebastian Pelczar