własc. Józef Deza (1603-63)
– urodził się 17 czerwca w Copertino we Włoszech. Wykształcenia nie zdobył, od młodości pracując na roli; wykazywał skłonności do życia samotniczego i kontemplacji. Wedle rozmaitych świadectw był dość ograniczony umysłowo i nie posiadał żadnych uzdolnień. W 1625 roku przyjęto go – mimo początkowych oporów – do klasztoru franciszkanów konwentualnych w Grotelli, gdzie opiekę nad nim objął wuj-zakonnik, chcąc go przygotować do przyjęcia święceń kapłańskich. Cudem jakimś zdał egzamin i rozpoczął kapłańską posługę. Objawiły się wówczas nadprzyrodzone właściwości, jakie posiadał, z których najbardziej spektakularny był dar lewitacji, ściągający do Grotelli rzesze ciekawskich. Miał także dar ekstaz i wizji. Wszystko to niepokoiło okolicznych duchownych, którzy w końcu sprowadzili inkwizytorów z Neapolu. Po szczegółowym badaniu Święte Oficjum uznało J. za niewinnego, ale zażądano jego przeniesienia z Grotelli, W latach 1639-53 przebywał w Asyżu, a potem u kapucynów m.in. w Pietrarubbio. W 1657 zezwolono mu na powrót do franciszkanów konwentualnych; osiadł wówczas w Osima koło Ankony. Zmarł 18 września 1663. Był zapewne postacią budzącą sprzeczne emocje: jedni widzieli w nim natchnionego mistyka, wcielenie postaci św. ➞ Franciszka (m.in. książę Jan Fryderyk Saski przypisywał jego wpływowi swoje nawrócenie) – drudzy nie wierzyli w jego mistyczne dary i posuwali się do zarzutu zręcznego oszustwa. Dar lewitacji jednak potwierdzono – w ponad stu przypadkach – w czasie procesu kanonicznego, który zakończył się w 1753 roku beatyfikacją J. przez papieża Benedykta XIV; kanonizował go papież Klemens XIII w 1767 roku. Wspominany w dies natalis.