(286-ok. 340)
– w hagiografii nazywany także J. Hrabią. Z pochodzenia był Żydem; urodził się w Tyberiadzie w Galilei i początkowo nie był chrześcijaninem. Jak chcą źródła, Chrystus kilkakrotnie ukazywał się mu we śnie z upomnieniem, by się nawrócił. Serce J. było jednak oporne i dopiero po jakimś czasie przyjął chrzest. Ponieważ Żydzi zaczęli go prześladować jako odstępcę, postanowił wyjechać do Konstantynopola. Cesarz Konstantyn Wielki obdarzył go godnością hrabiego i pozwoleniem na budowę w Palestynie chrześcijańskich kościołów. Obok tej działalności, J. pomagał katolikom prześladowanym przez heretyków: ochronił przed *arianami np. Euzebiusza z Wercelli. Wspominany – 22 lipca.