właśc. Marie Rose Julie (1751-1816)
– urodziła się 12 lipca w Cuvilly w Pikardii, w wielodzietnej rodzinie drobnych kupców. Niestety, niefortunne inwestycje i pogarszająca się koniunktura w przedrewolucyjnej Francji doprowadziły jej rodziców na skraj bankructwa, dlatego mając 16 lat J. była zmuszona ciężko pracować fizycznie na roli, by pomóc im w utrzymaniu domu. Kilkanaście lat później, na skutek przeżyć związanych z próbą zamordowania jej ojca, a zapewne także uszkodzenia kręgosłupa w czasie pracy, straciła cakowicie władzę w nogach i przestała chodzić. Miała wtedy 31 lat. W okresie rewolucji 1789 roku udzielała schronienia księżom, za co zrewoltowany tłum usiłował ją spalić i jedynie podstęp jednego ze służących umożliwił przewiezienie całkowicie sparaliżowanej kobiety w bezpieczne miejsce. Ataki na nią powtarzały się jeszcze parokrotnie i za każdym razem udawało się J. uniknąć śmierci. Każda przeprowadzka jednak pogarszała stan jej zdrowia, wreszcie w czasie jednej z kolejnych ucieczek nastąpił wylew krwi i J. straciła mowę na dłuższy czas. Udało się wreszcie przetransportować J. do Amiens, gdzie około 1794 roku poznała baronessę de Bourdon. J. kilka lat wcześniej – jak podają jej biografowie – miała wizję ukrzyżowanego Chrystusa, którego otaczała grupa sióstr zakonnych w nieznanych jej habitach. Od tamtej pory żywiła nadzieje, że mimo kalectwa uda się jej stworzyć własne zgromadzenie, którego zadaniem będzie kształcenie dziewcząt. Dzięki finansom pani de Bourdon zamiar ten zaczął się urzeczywistniać. Tak powstał zalążek zgromadzenia, które przyjmie potem nazwę sióstr od Najświętszej Panny (Notre-Dame). W tym też czasie J. doświadczyła cudu uzdrowienia: pewnego dnia po odmówieniu nowenny do NMP ponownie zaczęła chodzić, mimo że jej paraliż trwał przeszło dwadzieścia lat. Działo się to w roku 1804. Od tej chwili J. prowadziła bardzo intensywną działalność misjonarską, a także pracowała nad organizacją swego zgromadzenia; w roku 1805 złożyła wraz z kilkunastoma współtowarzyszkami śluby zakonne. Regułę dla nowej rodziny zakonnej opracował ks. Viarin; zajmowało się ono przede wszystkim opieką nad sierotami, budową szkół i pensjonatów wychowawczych. Siostry Notre-Dame szybko zdobyły uznanie ludności, ale ich działalność nie spodobała się biskupowi Amiens i części kleru; w 1809 roku polecono zgromadzeniu, by opuściło teren diecezji. Schronienie znalazło w Namur i odtąd pełna jego nazwa brzmiała: siostry Notre-Dame de Namur. J. posiadała dar uzdrawiania, który został potwierdzony w czasie procesu beatyfikacyjnego: miała uzdrowić słowem siostry ciężko chore na tyfus (1808); przywróciła także wzrok dziewczynce niedowidzącej od urodzenia. Zmarła 8 kwietnia 1816 roku. Beatyfikował ją papież Pius X w 1906 roku, kanonizował zaś papież Paweł VI w 1969 roku. Pamiątka – 8 kwietnia.