(?-304)
– nie zachowały się dokumenty zaświadczające jej męczeńską śmierć, jednak jej kult jest silny, szczególnie w Padwie, Rimini i Como we Włoszech; w nowej bazylice św. Apolinarego w Rawennie znajduje się mozaika z jej wizerunkiem, pochodzącym z VI stulecia. Sławę tej męczennicy głosił także św. ➞ Wenancjusz Fortunat (VII w.). Kult ten – w pewnym okresie powszechny w całej Europie – szerzył się dzięki benedyktynom z Padwy, którzy otaczali J. szczególną czcią. Pochodziła zapewne z zamożnej rodziny; urodziła się w Padwie i tam też przyjęła chrzest. Kiedy cesarz Dioklecjan wszczął prześladowanie chrześcijan, została pojmana i uwięziona. Sądził ją Maksymian Galeriusz, przyszły cesarz, próbując zmusić J. do wyrzeczenia się wiary Chrystusowej. Kiedy usiłowania te zawiodły – J. została ścięta mieczem, najprawdopodobniej 7 października 304 roku. Po edykcie mediolańskim cesarza Konstantyna Wielkiego (313), gwarantującym chrześcijanom swobodę wyznania, na jej grobie wzniesiono kaplicę, zaś na przełomie V i VI w. prefekt Padwy, Opilione, wystawił w tym miejscu okazałą bazylikę; Kościół mediolański natomiast wprowadził imię J. do kanonu Mszy św. W 1117 roku bazylikę padewską zniszczyło trzęsienie ziemi; odbudowali ją benedyktyni, którzy od VIII w. mieli koło bazyliki św. J. swoje opactwo; w XVI w. kościół ten otrzymał wspaniałą dekorację rzeźbiarską i malarską; w XVII w. szczątki świętej umieszczono w nowej, cyprysowej trumnie. W 1810 roku wojska napoleońskie, okupujące północne Włochy, zlikwidowały klasztor i zamknęły kościół; powtórne ożywienie kultu patronki Padwy nastąpiło po ponownym sprowadzeniu benedyktynów do opactwa w tym mieście (1919). Wstawiennictwu J. przypisuje się zwycięstwo floty Ligi Świętej nad armadą turecką pod Lepanto: miało ono miejsce dokładnie w dies natalis świętej – 7 października 1571 roku. Pamiątkę liturgiczną obchodzono zawsze w tym właśnie dniu.