(1480-1547)
– urodził się we włoskiej miejscowości Vicenza, leżącej około 30 kilometrów od Padwy, u stóp wzgórz Berici. Kasper i Maria Porto, bogaci patrycjusze, to rodzice K. Ponieważ Kasper pochodził z miejscowości Tiena, skąd w hagiografii K. jest łączony właśnie z tą nazwą. Studia prawnicze odbywał w pobliskiej Padwie i zakończył je doktoratem z prawa rzymskiego i kościelnego. W 1505 roku znalazł się na dworze papieża Juliusza II, gdzie pełnił m.in. funkcję protonotariusza papieskiego. Wkrótce przydzielono mu probostwa w parafiach Malo i Bressanvido. Zgodnie ze zwyczajem epoki wspomniane funkcje K. pełnił nie mając święceń kapłańskich. Ludzie świeccy lub duchowni nie posiadający wyższych święceń mogli wówczas zostawać proboszczami, czerpiąc z tego środki na własne utrzymanie. Duszpasterstwem i sprawowaniem liturgii w zastępstwie proboszczów świeckich zajmowali się wyznaczeni do tego kapłani. Podobnie było w przypadku K., trzeba jednak dodać, że żywo interesował się on swoimi parafiami, nawiedzając szpitale i pomagając ubogim. W 1516 roku zdecydował się przyjąć sakrament kapłaństwa. Nie bez przyczyny jego biografowie wspominają, że swoją pierwszą Mszę św. odprawił w rzymskiej bazylice Matki Bożej Większej. Było to stałe miejsce prywatnej modlitwy i kontemplacji przyszłego świętego. Szczególnie dużo czasu K. spędzał w kaplicy Żłóbka Pańskiego. Biografowie wspominają o jednym z objawień, jakie miał K.: ukazała się mu Matka Najświętsza z Dzieciątkiem i złożyła je na jego ręce. Odtąd stał się szczególnym czcicielem Dzieciątka Jezus i nabożeństwo to przekazał swoim duchowym synom. Sprawy osobiste spowodowały, że w cztery lata po wyświęceniu na kapłana K. opuścił Rzym i udał się do rodzinnej Vicenzy. Tu przez trzy lata prowadził dzieło apostolskie nauczając, głosząc kazania oraz oddając się posłudze ubogim i chorym. Tu również wokół gorliwego kapłana zaczęli gromadzić się pierwsi uczniowie i naśladowcy. W 1523 roku K. powrócił do Wiecznego Miasta. Rok później otrzymał od papieża Klemensa VII breve zatwierdzające nową rodzinę zakonną. Miała się ona zajmować pracą nad uświęceniem duchowieństwa i świeckich, posługą w szpitalach i wśród potrzebujących oraz dziełami miłosierdzia. Bracia utrzymywać się mogli wyłącznie z jałmużny. Złożenie przez K. i kilku towarzyszy wieczystej profesji zapoczątkowało nowe zgromadzenie, znane dziś jako Klerycy Regularni, teatyni (od obocznej nazwy miejscowości Chieti: Theate) lub kajetanie. Wspomniani pierwsi towarzysze K. to m.in. Jan Piotr Caraffa, biskup Chieti i późniejszy papież Paweł IV oraz Bonifacy Colli. Zgromadzenie przyczyniło się m.in. do zreformowania życia religijnego bezpośrednio przed Soborem Trydenckim (1545-63). Na sytuację teatynów wpłynęło również zdobycie Rzymu przez cesarza Karola V w 1527 roku. Sam K. jako przełożony wspólnoty był przez jakiś czas więziony, część jego towarzyszy w rozmaity sposób prześladowano. Ale dzieło teatynów rozwijało się także poza Rzymem. W 1528 roku w Wenecji powstaje druga placówka zakonna, w Neapolu następna. I właśnie dom neapolitański przy kościele św. Pawła staje się centrum rodziny zakonnej teatynów; tu również przebywał założyciel zakonu. Wraz z późniejszym błogosławionym Janem Marinionim zakładał lombardy, których celem było uchronienie biednych od wyzysku lichwiarzy. Inicjatywę tę poparli ojcowie V Soboru Laterańskiego. Gdy w Neapolu w 1547 roku wybuchłą wojna domowa, dla jej powstrzymania K. ofiarował Bogu swe życie. W tym samym roku, 7 sierpnia, K. umarł. Jego relikwie złożono w kaplicy Soccorpo w kościele św. Pawła, gdzie pozostają do dzisiaj. Martyrologium podkreśla, że K. „odznaczał się szczególną ufnością w opiekę Bożą, a swoim synom duchowym przekazał pierwotny sposób życia świętych apostołów”. Beatyfikacji K. dokonał Urban VIII w roku 1629, a czterdzieści dwa lata później Klemens X wyniósł go do chwały świętych. Kilka zdań trzeba poświęcić zgromadzeniu zainicjowanemu przez świętego. Początkowo rozwijało się ono bardzo żywo i pojawiło się w wielu krajach świata. Dziś właściwie jest zapomniane, teatynów można spotkać jeszcze tylko w kilkudziesięciu rozproszonych placówkach. W XVIII wieku teatyni byli także w Polsce, we Lwowie i Warszawie. Przyczynili się m.in. do połączenia z Kościołem rzymskim polskich Ormian. Odmiana żeńska teatynów (tzw. teatynki) powstała w 1583 roku. Dzisiaj, podobnie jak w gałęzi męskiej, jest tych zakonnic tylko kilkaset. W ikonografii K. przedstawiany jest zazwyczaj z Dzieciątkiem Jezus na rękach. Jego najsłynniejszy polski wizerunek znajduje się obecnie w kościele świętych Piotra i Pawła w Gdańsku; wcześniej, przez 300 lat, posiadał go kościół obrządku ormiańskiego w Stanisławowie. Znane w Polsce jest przysłowie: „Św. Kajetanie, strzeż od deszczu zboża zebranie”, co świadczyć może o żywym dawniej kulcie świętego na naszych ziemiach. Wspomnienie K. przypada w dniu narodzin dla nieba – 7 sierpnia.79 Św. Kajetan z Thieny