(1550-1614)
– urodził się 25 maja w Bucchianico di Chieti (region Abruzzów). Pochodził ze szlacheckiej rodziny Jana i Kamili Compelli. Historia jego życia przypomina nieco żywot św. ➞ Augustyna. W młodości, podobnie jak Augustyn, nie przejawiał większego zainteresowania sprawami religijnymi. Wybrał karierę wojskową, podobnie jak ojciec, który walcząc pod hiszpańskimi sztandarami doszedł do stopnia pułkownika. Zmarł w 1570 roku pod Ankoną, w przededniu bitwy pod Lepanto, gdy K. miał już 20 lat. Rok wcześniej przyszły święty utracił matkę. Od 1569 do 1574 roku K. najął się do służby wojskowej w Wenecji, w Dalmacji i północnej Afryce. Namiętnie grywał w karty, ale szczęście go kiedyś opuściło i stracił wszystko, co wcześniej uzbierał. W 25 roku życia postanowił wstąpić do kapucynów, by pokutować za grzechy młodości. Jako dzień spotkania z łaską Bożą wymienia się 2 lutego 1575 roku. Jednak choroba, owrzodzenie nóg, dwukrotnie zmuszała go do opuszczenia klasztoru. W celach leczniczych wyjechał do Rzymu, gdzie podjął pracę jako pielęgniarz w szpitalu dla nieuleczalnie chorych, sam poddając się kuracji. W 1582 roku K. postanawia założyć stowarzyszenie, mające na celu pielęgnację chorych. Dość szybko znalazł towarzyszy, gotowych czynić to samo. Obok dzieła miłosierdzia, w Kolegium Rzymskim rozwijał też K. swe teologiczne wykształcenie. Edukację zakończył w roku 1584 święceniami kapłańskimi. Jego kierownikiem duchownym był św. ➞ Filip Neri. W roku otrzymania święceń wraz z 25 braćmi ze swego stowarzyszenia przywdział habit zakonny i złożył śluby. Do zwykłych ślubów K. dołożył jeszcze postanowienie opieki nad chorymi - „wiecznej obecności ciałem i duszą przy chorym”. Stanie się to potem praktyką jego naśladowców. Przez 28 lat K. z całkowitym oddaniem posługiwał chorym w rzymskim szpitalu Św. Ducha. Tymczasem rozrastało się założone przez niego stowarzyszenie: zaczęto tworzyć nowe placówki i szpitale. Za życia K. powstało ich około 65. Z czasem stowarzyszenie, otrzymawszy od Sykstusa V w roku 1586 formalną aprobatę Stolicy Apostolskiej, przekształciło się w zgromadzenie zakonne kleryków regularnych nazywane kamilianami, a oficjalnie Towarzystwem Sług Chorych. Członkowie zgromadzenia noszą habity koloru czarnego z czerwonym krzyżem na piersi. Obecnie jest ich około tysiąca. Powstały również żeńskie gałęzie zakonu: w 1848 roku „Służebnice Chorych”, a w 1892 roku w Rzymie „Córki św. Kamila”. Od roku 1948 działa instytut „Misjonarek Chorych”, których patronem jest św. K. Kamilianie są obecni również w Polsce. Martyrologium podkreśla, że K. cechowały cierpliwość, życzliwość w stosunku do chorych oraz uśmiech, jakim witał nawet tych, którym nikt już nie dawał żadnej nadziei. „Szczęśliwym czuł się wśród chorych” – stwierdzają biografowie. K. zmarł w Rzymie 14 lipca 1614 roku. Relikwie K. znajdują się w kaplicy Najświętszego Sakramentu w kościele obok rzymskiego domu zgromadzenia. W 1746 roku Benedykt XIV dokonał kanonizacji K. Papież Leon XIII w 1886 roku ogłosił go wraz ze św. ➞ Janem Bożym patronem chorych i szpitali. Pius XI zaś uznał go w 1930 roku także patronem pracowników służby zdrowia. Jego imię umieszczono m.in. w litanii za konających. Biografowie wspominają o darach proroctwa i czynienia cudów, jakie posiadał K. Uważa się go za prekursora organizacji Czerwonego Krzyża. Na budynku szpitala św. Ducha widnieje dziś napis: „Nowa szkoła miłości (...), Widowisko aniołów, Przykład dla ludzi”. W głównym domu zakonnym kamilianów w Rzymie do dziś oglądać można szereg pamiątek po K. Są to m.in. relikwiarze z jego sercem i fragmentem nogi, reguła zakonna, płaszcz i listy. Jest również figura Matki Bożej, przed którą K. ofiarował swoje zgromadzenie opiece Maryi. Liturgiczne wspomnienie świętego przypada w dies natalis.80 Św. Kamil de Lellis