(ok. 1096-1130)
– podobnie jak Kanut IV był władcą duńskim. Urodził się w miejscowości Roskilde jako syn lokalnego księcia Eryka Ejegoda. Po śmierci rodziców wychowywał się najpierw na dworze księcia Zelandii, a potem u księcia saskiego Lotara, późniejszego cesarza niemieckiego. Po powrocie do kraju brał udział w walkach przeciw Obotrytom. Przez dwa lata był księciem (jarlem) Południowej Jutlandii. Tu zaznaczył się w walkach w obronie swej krainy oraz dał się poznać jako roztropny i zapobiegliwy jej gospodarz, wspierając handel i rzemiosło, rozbudowując system fortyfikacji Szlezwiku, wzmacniając organizację kościelną. Po zawarciu pokoju z Obotrytami i śmierci władcy tego plemienia, Gotszalka (1128), K. otrzymał w lenno ich ziemie. Starania o ten przywilej zbliżyły go do cesarza niemieckiego, na którego dwór słał K. cenne dary. Zabiegi okazały się skuteczne i południowa rubież Danii została zabezpieczona przed wypadami obotryckimi. Spowodowało to wzrost potęgi K. i jednocześnie wzbudziło niechęć Nielsa, króla Danii, obawiającego się wzrastającej roli K. i chcącego zjednoczyć całą Danię pod swoim berłem. Niels porozumiał się z Henrykiem Skadelaarem, krewnym K. i razem zorganizowali na K. zasadzkę. Martyrologium podaje, że K. Został zamordowany podstępnie w lasach pod Ringsted 7 stycznia 1130 roku. W okresie całego życia K. wsławił się odwagą, poświęceniem dla swej krainy i roztropnością w rządach. Do hagiografii trafił dzięki męczeńskiej śmierci, ale i pobożnemu życiu oraz trosce o rozwój Kościoła na duńskich wyspach. Bezpośrednio po śmierci K. wybuchła w Danii wojna domowa. Spontanicznie też zrodził się kult świętego z ośrodkiem skupionym wokół jego grobu. Oficjalnie kult K. zatwierdził papież Aleksander III w roku 1171. Rok wcześniej dokonano uroczystego przeniesienia relikwii K. do benedyktyńskiego kościoła w Ringsted. Benedyktyni, a także cystersi najbardziej zasłużyli się w szerzeniu kultu K. w samej Danii oraz okolicznych krajach. Przez długi czas żywo czczono K. na polskim Pomorzu. Wspomnienie obchodzono uroczyście, zwłaszcza do czasów reformacji, w dniu śmierci. Obecnie pod datą 19 stycznia.