(1860-86)
– jeden z pierwszych męczenników z terenu Afryki Równikowej. W roku 1875 na tereny obecnej Ugandy, położone nad Jeziorem Wiktorii przybyli pierwsi biali misjonarze. Ich misji sprzyjał władca o imieniu Mutesa (zm. 1885), jednak jego syn i następca, król Mwanga, bojąc się utracić pełnię władzy w państwie, rozpoczął krwawe prześladowania chrześcijan oraz misjonarzy. Niszczył przy tym placówki misyjne prowadzące najczęściej również szkoły i szpitale. Wśród ofiar prześladowania wyróżnia się L. Lwanga, 25-letni wówczas urzędnik dworski i przełożony paziów królewskich. Chrzest przyjął przed kilku miesiącami, jednak mimo to oddziaływał już na innych dojrzałością swej wiary. K. i pojmanych z nim chrześcijan przetrzymywano przez długie tygodnie w więzieniu, dręcząc torturami i nakłaniając do zerwania z Kościołem. K. podtrzymywał współtowarzyszy na duchu, a jego śmierć stała się przykładem dla innych wyznawców. 3 czerwca 1886 roku zginął ze współbraćmi w Panu, spalony żywcem kilkanaście kilometrów od Kampali. Do tej grupy męczenników dołączyli w następnych miesiącach kolejni chrześcijanie; od maja 1886 do stycznia 1887 roku zamęczono w sumie ponad sto osób. Beatyfikacji K. i jego współtowarzyszy dokonał w roku 1920 papież Benedykt XV, a kanonizował ich Paweł VI w roku 1964. Byli to pierwsi Murzyni wyniesieni na ołtarze w Kościele katolickim. W swoim przemówieniu papież mówił wtedy: „Afryka jest nowym kontynentem Chrystusa, czego wyraźnym świadectwem jest prosta i niezachwiana wiara tych młodych chrześcijan”. Prześladowania w Ugandzie ustały w roku 1890 i przyniosły ożywienie wiary i rozwój miejscowego Kościoła. K. wspominany jest 3 czerwca. Papież Pius XI ogłosił go w roku 1934 patronem Akcji Katolickiej w Afryce. W 1969 roku Ugandę odwiedził papież Paweł VI, gdzie m.in. poświęcił nowy kościół ku czci K. i współmęczenników. Wszyscy w odnowionym kalendarzy liturgicznym nazywani są „przedstawicielami młodego chrześcijaństwa afrykańskiego”.