KASPER BERTONI

(1777-1853), założyciel zgromadzenia Misjonarzy Pięciu Ran Jezusowych – urodził się 9 października w Weronie jako syn notariusza Franciszka i Brunony Ravelli; w dzieciństwie bardzo przeżył śmierć siostry i odtąd był wychowywany jako jedyne dziecko państwa Bertoni. Otrzymał staranne wykształcenie najpierw w domu, a potem w miejskiej szkole św. Sebastiana, niegdyś należącej do jezuitów; kontynuował naukę w placówkach księży marianów, gdzie znalazł się pod wpływem brata Ludwika de Fortis, który po restytucji zakonu jezuickiego został jego pierwszym generałem. Już w momencie Pierwszej Komunii św. K. zdecydował, że zostanie księdzem i w wieku 18 wstąpił do seminarium, uczęszczając także jako ekstern na teologię, gdzie znalazł duchowego przewodnika w osobie brata Nicholasa Galvaniego, profesora teologii moralnej. Na początku czerwca 1796 roku rozpoczęła się długa, blisko dwudziestoletnia okupacja północnych Włoch najpierw przez wojska rewolucyjnej, potem napoleońskiej Francji; w tym czasie K. zajmował się pomocą poszkodowanym, rannym i chorym – w bractwie szpitalnym pod kierownictwem Sługi Bożego, brata Piotra Leonardiego. Kapłanem został 20 września 1800 roku i rozpoczął intensywną pracę jako katecheta i zarazem opiekun swoich parafian; zamierzał utworzyć organizację podobną do młodzieżowych społeczności mariańskich, ale zakazywało tego napoleońskie prawo i pomysł swój musiał K. odłożyć na przyszłość; wiele wówczas rozmawiał z założycielką kanosjanek, św. ➞ Magdaleną z Canossy, a także z Leopoldyną Naudet i Teodorą Campostrini (obie zostały potem sługami Bożymi). We wrześniu 1810 roku, po śmierci matki, opuścił dom rodzinny i zamieszkał w parafii św. Firmusa Większego; biskup powierzył mu opiekę nad seminarzystami w seminarium diecezjalnym; solidna formacja duchowa i przygotowanie teologiczne przyszłych księży były przedmiotem wielkiej troski ówczesnego Kościoła włoskiego, obserwującego skutki postępującej laicyzacji, zaniku powołań i kryzysu życia monastycznego. Zadania te stały się pilniejsze po upadku Napoleona; w grudniu 1817 roku papież powierzył K. stworzenie programu kształcenia „misjonarzy apostolskich” i młody kapłan opracował wówczas stosowną instrukcję dla katechetów i kaznodziejów. W listopadzie 1816 roku wraz z dwoma towarzyszami przeniósł się do opuszczonej plebanii przy kościele pofranciszkańskim i w ten sposób powstał zaczyn przyszłego Zgromadzenia Misjonarzy Pięciu Ran Chrystusowych; kapłani przestrzegali surowej obserwy, ale zarazem rozpoczęli pracę na rzecz miejscowej społeczności, otwierając m.in. niewielką szkołę. Stopniowo zajęli się też kwestią formacji duchowej, przygotowania kleru, nauczania kaznodziejstwa. K. posiadał dar wizji i ekstaz, które jednak poważnie wpływały na stan jego zdrowia: po pierwszym takim zdarzeniu, 30 maja 1812 roku, zachorował i jego ozdrowienie przypisywano cudowi; do końca życia cierpiał ogromnie, prawdopodobnie na tzw. chorobę Buergera (przeszedł nieskończoną wręcz liczbę zabiegów chirurgicznych na nogach; większość tych zabiegów kończyła się infekcjami); zmarł 12 czerwca w opinii świętości. Beatyfikował go 1 listopada 1975 roku papież Paweł VI, zaś kanonizował, dokładnie 14 lat później, papież Jan Paweł II. Wspomnienie – w dies natalis. Ojcowie z założonego przez K. zgromadzenia pracują we Włoszech, USA, a także w Azji (m.in. na Filipinach).83 Św. Kasper Bertoni