(1786-1837) – urodził się w Rzymie i tu w roku 1808 został wyświęcony na kapłana. Za czasów Napoleona musiał, podobnie jak wielu innych duchownych odmawiających złożenia przysięgi konstytucyjnej, opuścić Wieczne Miasto. W 1814 roku w miejscowości Giano w okolicach Spoleto założył pierwszy dom kongregacji misjonarzy Przenajświętszej Krwi dla misji wewnętrznych. Nowe zgromadzenie zyskało w krótkim czasie aprobatę władz kościelnych i po kilku latach rozszerzyło działalność na teren całej Italii. Wkrótce powstała żeńska gałąź kongregacji. Po powrocie do Rzymu K. zakładał i inicjował różne instytucje charytatywne. Otworzył także kaplicę, gdzie przez całą dobę odbywały się nabożeństwa i spowiedź. Głosił niestrudzenie misje ludowe, które Wincenty Strambi określił później jako „wielkie duchowe trzęsienia ziemi”. Podczas epidemii cholery, jaka nawiedziła Rzym w roku 1836, K. pomagał chorym i otaczał troską dotkniętych stratą najbliższych. Zmarł rok później, 28 grudnia. Beatyfikował go papież św. ➞ Pius X w roku 1904. 50 lat później uroczystej kanonizacji K. dokonał Pius XII. Wspomnienie wyznaczono na 23 czerwca.
KASPER DEL BUFALO
Postacie związane z życiem religijnym (święci, teolodzy, duchowni)