(1413-63)
– była przełożoną klasztoru klarysek w Bolonii – jej rodzinnym mieście, gdzie 8 września przyszła na świat w znanej i zamożnej rodzinie Benvenuto Mammoliniego i Janiny Virgi. Około roku 1425 przez dwa lata przebywała jako dama dworu przy księżniczce Małgorzacie d’Este, córce markiza Ferrary. Powiadają, że wykazywała wyjątkowe talenty poetyckie i muzyczne, ale nie sztuka okazała się jej prawdziwym powołaniem. W Ferrarze wstąpiła do zgromadzenia córek II Zakonu św. Franciszka (klarysek), a w roku 1457 została pierwszą przeoryszą utworzonego co dopiero konwentu w Bolonii. Wykazywała troskę o dom zakonny, ale również długie godziny spędzała na modlitwie za nawrócenie grzeszników. Życie jej było nieustanną ofiarą zadośćuczynienia za grzeszników. Hagiografowie uwiecznili jej pokorę i cierpliwość wspominając równocześnie o darze objawień i czynienia cudów. Była święta również człowiekiem surowej pokuty – a pamiętać należy, że klaryski to jeden z najsurowszych żeńskich zakonów. K. zmarła 9 marca. Klemens VIII wpisał ją do Martyrologium w 1592 roku. Formalnej kanonizacji dokonał Klemens IX w 1712 roku. Nienaruszone ciało świętej w pozycji siedzącej znajduje się w zakrystii kościoła przy bolońskim klasztorze Bożego Ciała (Corpus Domini). K. pozostawiła po sobie bogatą spuściznę literacką. Są to m.in. Objawienia, Hymn o pierwszych pięciu Tajemnicach Różańca Świętego, zawierający rozważania o Męce Pańskiej i cnotach Matki Bożej oraz traktat O siedmiu pomocach życia duchownego. Zachowały się do dzisiejszego dnia przedmioty codziennego użytku związane z K. Pamiątkę liturgiczną obchodzi się w dies natalis.