(1858-1955)
– urodziła się w Filadelfii (stan Pennsylwania, USA) jako druga córka Francisa A. Drexela i Hannah Langstroth, kwakierki, która zmarła miesiąc po przyjściu na świat K.; ojciec przyszłej świętej ożenił się wtedy ponownie z katoliczką, Emmą M. Bouvier, która otoczyła K. i jej siostrę Elisabeth miłością prawdziwie macierzyńską, której nie osłabiło również pojawienie się na świecie trzeciej dziewczynki, Louise. Dom Drexelów był bardzo zasobny, gdyż i Francis, i jego bracia byli bankierami, mieli także pokaźne udziały w międzynarodowych instytucjach finansowych; dzięki tak wysokiej pozycji materialnej i społecznej uprawiali zakrojoną na szeroką skalę działalność charytatywną; atmosfera domu sprzyjała więc wychowaniu córek w duchu religijności i współczucia dla ludzi potrzebujących; oboje małżonkowie dbali też, by córki – którym niczego nie brakowało – poznawały trud fizycznej pracy i by umiały ograniczać swoje zachcianki. W 1870 roku rodzina przeniosła się do wiejskiego domu w Torresdale, gdzie K. ze starszą siostrą, za namową macochy, zaczęły prowadzić szkółkę niedzielną dla dzieci robotników zatrudnionych na farmie; szkółka ta przetrwała wiele lat, także wówczas, gdy Drexelowie nie mieszkali już w Torresdale. Zamożne panny były bardzo dobrą partią, a dość intensywne życie towarzyskie, jakie prowadzili Drexelowie, sprzyjało nawiązywaniu znajomości; z drugiej strony K. wcale do nich nie dążyła; ta chęć ucieczki od uciech światowych pogłębiła się po śmierci Emmy (1882), która chorowała na nowotwór, a K. bardzo troskliwie się nią opiekowała. Odejście osoby, która wprawdzie nie była jej rodzoną matką, ale która dała jej wiele miłości, zmieniło spojrzenie K. na sens życia; coraz częściej myślała o zamknięciu się w klasztorze, nie potrafiła jednak pogodzić się z koniecznością surowego reżimu i ubóstwa. W 1885 roku odszedł z tego świata Francis Drexel, pozostawiając olbrzymi majątek, którego część przeznaczył na cele filantropijne, resztę zaś otrzymać miały córki; dzięki posiadanym pieniądzom zaczęły wspomagać rdzenną ludność indiańską; w 1887 roku K., powróciwszy z Europy, gdzie spotkała się na prywatnej audiencji z papieżem Leonem XIII, rozpoczęła organizowanie pierwszych ośrodków pomocy i szkół w Dakocie; pomagali jej w tym misjonarze, wielkiego duchowego wsparcia udzielił jej również biskup James O’Connor z Omaha. W ciągu dwudziestu lat K. i jej siostry za własne środki w wysokości ok. 2 mln ówczesnych dolarów utworzyły szkoły misyjne w Dakocie, Montanie, Wyoming, Kalifornii, Oregonie i Nowym Meksyku; zdawały sobie jednak sprawę, że ich majątek w pewnym momencie się skończy i że trzeba utworzyć instytucję, która w sposób trwały zajmowałaby się losem Indian i Afroamerykanów; K. udało się przekonać władze Kościoła katolickiego w USA, by drugą niedzielę Wielkiego Postu uczynić dniem ogólnonarodowej zbiórki pieniędzy na takie cele (tzw. Niedziela Misyjna). W 1889 roku bp O’Connor zachęcił K., by stworzyła nowy zakon, który zajmowałby się ludnością kolorową; w tym samym roku K. rozpoczęła postulat u sióstr szarytek w Pittsburghu, a 11 listopada 1989 otrzymała welon i habit; w lutym 1891 złożyła śluby jako założycielka zgromadzenia Sióstr Najświętszego Sakramentu Od Indian i Ludności Kolorowej; pierwszy dom zakonnice założyły, za pieniądze K., w Cornwells Heights koło Filadelfii; od tego momentu nowa rodzina zakonna rozpoczęła swoje olbrzymie dzieło; o jego rozmiarach świadczy fakt, że w 1942 roku fundacje K. i jej sióstr obejmowały trzynaście stanów, liczyły 30 klasztorów, 40 placówek misyjnych, 23 szkoły wiejskie; opieką otoczono przeszło 15 tysięcy dzieci murzyńskich i kilka tysięcy dorosłych. Za namową św. ➞ Franciszki Cabrini K. przedstawiła regułę Sióstr Najświętszego Sakramentu Stolicy Apostolskiej i w 1907 roku otrzymała wstępną akceptację papieża Piusa X; w 1915 roku K. założyła w Nowym Orleanie pierwszą katolicką uczelnię wyższą dla Murzynów, która w 1925 uzyskała status kolegium, zaś w 1932 – uniwersytetu. Trzy lata później, wyczerpana pracą, matka K. przeszła ciężki zawał serca i zrezygnowała z funkcji przełożonej zgromadzenia, przenosząc się do klasztoru w Cornwell Heights, gdzie przeżyła jeszcze 20 lat, modląc się i doradzając z oddalenia swoim współsiostrom w sprawach związanych z ich dziełem. Zmarła 3 marca, w wieku blisko 100 lat; w 1964 roku kard. Jan Król z Filadelfii postulował wszczęcie procesu beatyfikacyjnego; błogosławioną ogłosił ją 20 listopada 1988 roku papież Jan Paweł II, zaś kanonizował – 1 października 2000; wspomnienie – w dies natalis.