(1522-89)
– przyszła na świat we Florencji jako córka Piotra Ricci, naczelnika republiki florenckiej i Katarzyny Panzaro dei Firidolfi. Na chrzcie otrzymała imię Sandrina (Alessandrinetta), K. to jej imię zakonne. Wychowywała się po stracie matki w klasztorze benedyktynek w Monticelli. W 13 roku życia wstąpiła do klasztoru św. Dominika (dominikanek) w Prato (Toskania). Pełniła we wspólnocie różne posługi, aż do roku 1560, kiedy została przełożoną. Jak podkreślają biografowie, jej życie pełne było nadzwyczajnych łask. Doznawała mistycznych widzeń i ekstaz związanych zwłaszcza z Męką Pańską; miała podobno zdolność czynienia cudów i dar prorokowania – przepowiadała przyszłe losy Kościoła. Otrzymała stygmaty, a w dniu Zmartwychwstania Pańskiego w roku 1542 łaskę zaślubin mistycznych. Przez 12 lat co tydzień, od czwartkowego południa do piątku wieczorem, przeżywała w mistycznej ekstazie mękę Chrystusa przechodząc kolejne fazy cierpień Jezusa. W życiu zakonnym wyróżniała się miłością Boga, życzliwością i dobrocią, głęboką pokorą i umartwieniem. Wszystko to zjednywało jej naśladowców. Po porady duchowe ciągnęły do niej rzesze mieszkańców Florencji i zakonnic. Wśród znajomych i tych, którzy szukali u niej rady, znajdujemy m.in. późniejszych świętych: ➞ Filipa Neri, ➞ Karola Boromeusza i ➞ Magdalenę de Pazzi, zaś specjalny wysłannik papieski badał sprawę niezwykłych wizji i cierpień K. Święta zmarła 2 lutego roku 1590. Jej relikwie znajdują się w Prato, w kościele św. Wincentego Ferreriusza. Benedykt XIV kanonizował ją w 1746 roku. Wspomnienie wyznaczono na 13 dzień lutego, jednak po reformie powrócono do dnia narodzin dla nieba – 2 lutego. Informacje o jej życiu czerpiemy z licznych życiorysów; pierwszym biografem był najprawdopodobniej Serafin Razzi, który żywot K. napisał w pięć lat po jej śmierci. Po samej K. zachowały się zbiór listów i traktaty o życiu duchowym. Do dziś w każdy piątek Wielkiego Postu śpiewa się w jej zakonie Pieśń o Męce Pańskiej ułożoną przez świętą.88 Św. Katarzyna Ricci