(1331-81)
– współzałożycielka zgromadzenia najświętszego Zbawiciela, zwanego popularnie brygidkami. Urodziła się w roku 1331 jako jedna z ośmiorga dzieci Ulfa Gudmarssona, szwedzkiego księcia oraz późniejszej świętej ➞ Brygidy. Wychowywała się w klasztorze cysterskim w Risebergu. W wieku 14 lat została poślubiona młodemu szlachcicowi, Edgarowi Lyderssonowi z Kyren. Żywoty świętej stwierdzają, że oboje małżonkowie byli bardzo religijni i odznaczali się niepospolitymi zaletami moralnymi. Świadczyć o tym może choćby fakt, iż zdecydowali się na ślub dozgonnej czystości, by tym pełniej oddać swoje życie Bogu. Wspólne życie wypełniali modlitwą, umartwieniem i miłosiernymi uczynkami. Tymczasem matka K. po śmierci męża wyjechała i zamieszkała w Rzymie. Do niej to udała się K. w roku 1350 w związku z odpustem roku jubileuszowego i w Wiecznym Mieście, w Wielki Piątek roku następnego, otrzymała informację o śmierci męża, Edgara. Podczas długich godzin spędzonych na modlitwie podjęła decyzję, że odtąd będzie towarzyszyć matce. Okres ten miał trwać 24 lata. Z matką K. udała się do Ziemi Świętej, była też towarzyszką jej praktyk pokutnych, choć kilkakrotnie musiała mitygować Brygidę, by nie narzucała sobie śmiertelnych wręcz umartwień. W okresie pobytu w Rzymie przyszła święta otrzymała kilka propozycji małżeńskich, które jednak odrzucała, niekiedy wbrew głosowi serca. Brygida zmarła w roku 1373. Jej córka przewiozła przez Polskę zwłoki do Szwecji i tam już pozostała, rozwijając zainicjowane przez matkę dzieło tworzenia nowego zgromadzenia zakonnego. Klasztor brygidek działał w miejscowości Vadstena nad jeziorem Vättera, a K. przez kilka lat była jego ksienią. W 1375 roku udała się ponownie do Rzymu, chcąc starać się o kanonizację matki (doszło do niej w roku 1391) oraz o zatwierdzenie zakonu pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela. We Włoszech przebywała 5 lat, zbierając głównie materiały związane z procesem kanonizacyjnym Brygidy. W Rzymie nawiązała bliskie stosunki ze św. ➞ Katarzyną Sieneńską, pozostając pod wpływem duchowym wielkiej imienniczki. W 1380 roku, po osiągnięciu swych celów, K. powróciła do Szwecji i rok później, 24 marca, zmarła w ukochanym klasztorze Vadstena. Tam też złożono jej doczesne szczątki. Dość szybko podjęto w Szwecji starania o kanonizację. Na kult K. zezwolił papież Innocenty VIII w roku 1489 (wiązał się on z kultem jej matki), jednak formalnej kanonizacji K. nie doczekała się nigdy z powodu przejścia Szwecji na protestantyzm. Wtedy tez zniszczono relikwie K. Wspominamy jej postać, powszechnie bowiem jest ona uważana za świętą. Pamiątka przypada 24 marca. Zgromadzenie zakonne, zwane brygidkami, zatwierdził papież Grzegorz XI w roku 1378. Zakon istnieje i działa do dzisiejszego dnia. Kiedyś brygidki miały nawet swoje domy w Polsce. Jednym z ich zadań jest praca literacka, polegająca głównie na tłumaczeniu dzieł religijnych. W spuściźnie literackiej K. pozostawiła potomnym przede wszystkim dzieło Pociecha duszy (Själonlentrost). W jednym z kościołów pod wezwaniem św. Brygidy w Rzymie odtworzono mieszkanie, w którym mieszkała K. wraz z matką, zachowując niektóre autentyczne meble. Przy tym kościele znajduje się obecnie siedziba władz zakonu Najświętszego Zbawiciela. W związku z kultem K. powstało także wiele legend; jedna z nich mówi, że dzięki swym modłom K. ocaliła Rzym przed gwałtownym wylewem Tybru.