(1447-1510)
– pochodziła ze znanej rodziny gwelfów, Fieschi (Flisci). Wśród jej krewnych można znaleźć wielu wysokich hierarchów Kościoła – w tym dwóch papieży: Innocentego IV (kanonizował m.in. św. ➞ Stanisława Szczepanowskiego) oraz panującego kilka miesięcy Hadriana V. Była najmłodszym spośród pięciorga dzieci byłego wicekróla Neapolu, Jakuba i Franceski di Negra. W wieku 13 lat próbowała zostać mniszką w klasztorze kanoniczek laterańskich w rodzinnym mieście, ale nie przyjęto jej z powodu zbyt młodego wieku. W 1463 roku wyszła za mąż za gibelina genueńskiego, Juliana Adorno (w niektórych źródłach hagiograficznych K. często pojawia się jako Flisca Adorna), który był człowiekiem znanym z beztroskiego i hulaszczego życia. Miał pięcioro nieślubnych dzieci, o które zupełnie nie dbał. Nie wykazywał też zainteresowania życiem rodzinnym, dlatego K. pędziła życie niemal w zupełnym osamotnieniu, co pogłębiło w niej potrzebę poświęcenia się służbie Bożej. Wprawdzie w pewnym momencie zaczęła szukać pociechy w życiu towarzyskim, ale rychło przekonała się, że nie nadaje się do niego. Hagiografowie mówią, że ostateczna przemiana w duszy K. nastąpiła 20 marca 1473 roku, kiedy za namową swej siostry, Limbanii, przebywającej u kanoniczek, przystąpiła do spowiedzi u kapelana klasztoru. Odczuła wówczas głęboki wstrząs, a zarazem całkowite oczyszczenie ze wszystkich grzechów swego życia i niemal fizyczne „roztopienie się w bóstwie Chrystusa, który miał się jej wówczas objawić. Odtąd przejawiała wyłączne zainteresowanie kontemplacją, narzuciła też sobie surowe praktyki pokutne; znana była z czynów miłosierdzia, do których po jakimś czasie przyłączył się także jej całkowicie zrujnowany i śmiertelnie chory mąż. Po jego śmierci K. postanowiła poświecić się w zupełności Bogu – modlitwie i służbie bliźnim. Przez wiele lat pomagała pielęgnować chorych w szpitalu prowadzonym w Genui przez siostry anuncjatki. Spełniała przy tym nawet najniższe posługi nie zważając na swe pochodzenie i w każdym chorym dostrzegając uosobienie potrzebującego miłości Chrystusa. Starała się także w mieście wyszukiwać ludzi wymagających materialnej, medycznej i duchowej pomocy. Jej poświęcenie znalazło pełny wyraz w czasie zarazy, jaka nawiedziła miasto w roku 1497. Obok czynnej służby długie godziny spędzała wtedy na modlitwie i pokucie. Znane są też jej surowe posty. Przez kilkadziesiąt lat w okresach 40-dniowego Wielkiego Postu i Adwentu nie przyjmowała żadnych pokarmów z wyjątkiem małej ilości wina i odrobiny wody zmieszanej z octem i solą. Biografowie wspominają o ekstazach i objawieniach – te pierwsze K. miewała głównie po komunii św., którą, za zgodą spowiednika, przyjmowała codziennie, co wówczas było czymś niezwykłym. W chwilach mistycznych uniesień wzywała wszystkich do wspólnego wielbienia Boga obecnego w jej sercu. Jej dom stał się z czasem miejscem licznych spotkań i odwiedzin osób potrzebujących rozmaitej pomocy. Pod koniec życia wizje i objawienia stały się częstsze i dłuższe. Jej pierwszy biograf, spowiednik Kajetan Marabotto, opisuje m.in., że często emanowało z jej postaci światło, a serce w czasie ekstaz musiała przyciskać ręką, by nie rozsadziło piersi. K. zmarła 15 września, najprawdopodobniej na raka żołądka, a choroba, szczególnie w końcowej fazie, wiązała się ze straszliwymi bólami. Ciało pochowano najpierw pod miejscowym kościołem Zwiastowania Pańskiego, a później przeniesiono do okazalszego miejsca w świątyni. W czasie ekshumacji stwierdzono, że ciało K. nie podlega rozkładowi, co sprzyjało szybkiemu szerzeniu się kultu. Jako pierwszy kult ów zatwierdził Klemes IX, a formalnie kanonizował ją Klemens XX w 1737 roku. Papież Pius XII w roku 1944 ogłosił świętą opiekunką chorych i placówek medycznych. Jest także K. patronką Genui. Obowiązkowe wspomnienie, obchodzone początkowo 22 marca, obecnie przypada w wigilię dnia narodzin dla nieba. Od 1643 oku zmumifikowane szczątki świętej znajdują się w przejrzystej trumience i są nadal nienaruszone. Św. K. pozostawiła po sobie kilka dzieł o charakterze ascetycznym, nazywanych ogólnie Opus Catharinianum. Cenne zwłaszcza są jej Objawienia, Traktat o czyśćcu i Dialog pomiędzy duszą i ciałem. W dziele o czyśćcu K. analizuje męki dusz czyśćcowych, gdzie określa je jako mękę i żar miłości, mając na myśli stan odsunięcia od tego, kogo się kocha. Do znanych pism należy także Życie i nauka – autobiografia świętej, zawierająca opis jej duchowej drogi (wiadomo, że przy jego spisywaniu współpracowała z K. jej uczennica Battista Vernazza). Etapami tej drogi było oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie z Chrystusem. Swe własne życie duchowe na podstawie opisu doświadczeń wielkiej mistyczki z Genui kształtowali m.in. święci ➞ Alojzy Gonzaga i ➞ Franciszek Salezy; rozczytywali się w jej dziełach także teologowie z kręgu XVIII-wiecznej szkoły francuskiej (m.in. Fénelon).87 Św. Katarzyna z Genui