(ok. 1430-78)
– urodziła się wprawdzie w Palenzie, lecz po wczesnej stracie rodziców wychowywała się u rodziny w Mediolanie. Dość wcześnie zapragnęła życia zakonnego, nie mogła jednak zrealizować tego marzenia z powodu sprzeciwu opiekunów. Wpływ na jej dalsze losy wywarł bł. Albert z Sarzany, który w swych znanych kazaniach mówił o cierpieniach Chrystusa. K., która słuchała tych kazań, postanowiła zdecydowanie odpowiedzieć na wezwanie Bożej miłości i w roku 1452 udała się do eremu na górę Varese pod Mediolanem, gdzie grupa niewiast prowadziła pustelnicze życie. Tu oddała się przede wszystkim praktyce surowej pokuty: pościła, umartwiała się (przez kilkanaście lat nie zdejmowała z siebie włosiennicy), spędzała także długie godziny na lekturze i medytacji Pisma Św., wczytując się zwłaszcza w opis męki Jezusa spisany przez św. ➞ Jana. Po kilku latach K. została przełożoną wspólnoty, która wówczas nie tworzyła jeszcze żadnego formalnego zgromadzenia zakonnego. Martyrologium określa ją jako „wzór cnót wszelkich, a zwłaszcza roztropności. Sława jej świętości przekroczyła granice wspólnoty, powszechnie otaczano ją czcią i próbowano naśladować. Nie mogąc pogodzić tej czci z cnotą pokory, postanowiła odsunąć się od współtowarzyszek i prowadzić pobożne życie w samotności. Zmieniła jednak swą decyzję na wieść o pogłoskach jakoby jej wspólnota, nie należąc do żadnego zgromadzenia, została z tego powodu ekskomunikowana. Poprosiła więc papieża Sykstusa IV o pozwolenie na złożenie ślubów zakonnych. Papież udzielił zgody i na górze Varese powstał nowy klasztor oparty na regule św. Augustyna (augustianki). K. w 1476 roku została pierwszą przełożoną wspólnoty i kierowała nią przez prawie dwa lata. Zmarła 6 kwietnia 1478 roku. Jest to zarazem dzień jej wspomnienia liturgicznego. Na oficjalny kult zezwolił papież Klemens XIV w roku 1769.