(1641-82)
– urodził się w St. Symphorien d’Ozon w okolicach Lyonu i tu uczęszczał do kolegium jezuickiego. W wieku lat 18 wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Awinionie, zaś wykształcenie teologiczne zdobywał w latach 1666-70 w Paryżu. Przez jakiś czas zajmował się wychowaniem synów słynnego ministra finansów, Colberta, a później wykładał także retorykę i literaturę na uniwersytecie lyońskim, pełniąc równocześnie funkcję spowiednika studentów. W pamięci mieszkańców miasta zapisał się jednak głównie dzięki wspaniałym kazaniom. W roku 1674 otrzymał funkcję superiora, czyli przełożonego kolegium jezuickiego w Paray-le-Monial. Jednocześnie sprawował opiekę duchową nad położonym w pobliżu klasztorem sióstr wizytek. Wśród nich była późniejsza święta, ➞ Małgorzata Maria Alacoque, wizjonerka i propagatorka kultu Serca Jezusowego i nabożeństw pierwszopiątkowych. Jak sama potem wspominała, Bóg przysłał jej ojca K., aby kierował jej duszą w okresie niepokojów i utrapień ducha. Z czasem K. stał się żarliwym obrońcą Małgorzaty i jej misji, a jednocześnie propagatorem kultu Serca Bożego, poświęcając się mu poprzez złożenie uroczystych ślubów 21 czerwca 1675 roku. W roku 1676 wyjechał na Wyspy Brytyjskie, gdzie został kapelanem Marii Beatryczy d’Este, księżnej Yorku; nawrócił też na katolicyzm sporą liczbę protestantów. W Anglii kontynuował pracę nad rozszerzaniem nabożeństwa do Serca Pana Jezusa, a jego owocem było nakłonienie księżnej Marii do popierania tej formy kultu i potem to ona właśnie będzie zabiegać u papieża Innocentego XII o zatwierdzenie stosownych nabożeństw. Ta działalność nie mogła ujść uwadze anglikanów; zadenuncjowany przez rodaka-protestanta, stanął przed sądem. Skazano go wówczas na więzienie i śmierć, zarzucając bezprawne szerzenie religii katolickiej. Przez dwa miesiące K. przebywał w surowym więzieniu Kings Bench, gdzie zdążył nabawić się choroby, która uczyniła go kaleką (prawdopodobnie była to gruźlica kości). Dzięki wsparciu katolickich przyjaciół, mających wpływy na dworze, udało się mu uzyskać zamianę wyroku na wydalenie z kraju. Opuścił więc Anglię, by powrócić do ojczyzny. Przez trzy lata był kierownikiem duchownym kleryków w Lyonie. Wkrótce jednak, 15 lutego 1682 roku, zmarł w klasztorze Paray-le-Monial, dokąd wyjechał dla poratowania zdrowia. Beatyfikował go w roku 1929 Pius XI, a kanonizował Jan Paweł II, w maju 1992 roku. Jego grób znajduje się w Paray-le-Monial w kościele zakonnym. K. pozostawił po sobie liczne pisma zebrane po jego śmierci w 4 tomach, z czego do najcenniejszych zalicza się osobisty pamiętnik. Pamiątka liturgiczna przypada w dies natalis.