Colette (1381-1447)
– prawdziwe jej imię i nazwisko brzmiały Nicolette Boylet. Byłą córką cieśli Roberta oraz Małgorzaty Boylet z miejscowości Corbei w Picardii. Przez wiele lat nie mogli oni mieć dzieci i modlili się o tę łaskę za wstawiennictwem św. ➞ Mikołaja, stąd też imię Nicolette miało świadczyć o wdzięczności względem świętego. W wieku około osiemnastu lat straciła rodziców i przez pewien okres opiekę nad dziewczyną sprawował opat miejscowego klasztoru. Początkowo K. poszukiwała odpowiedniego dla siebie zgromadzenia zakonnego, czas jakiś przebywając m.in. we wspólnocie sióstr beginek. U franciszkańskich tercjarek osiadłych w jej rodzinnej miejscowości żyła przez cztery lata jako tzw. rekluza w zamurowanej celi przy kościele. Opuściła ją w roku 1406 i udała się do Nizzy. Pobyt w zamkniętej celi nadwyrężył zdrowie K., jednak pozwolił jej zarazem niezwykle wzbogacić życie wewnętrzne, co zaowocuje w dziełach, których dokona przyszła święta. W Nizzy spotkała Aragończyka, Piotra de Luna, uznawanego we Francji – był to bowiem czas schizmy – za papieża Benedykta XIII (panował 1394-1423), któremu przedstawiła plany reformy zakonu św. Klary; chodziło tu głównie o wprowadzenie surowszej reguły zgromadzenia. Piotr ten plan zatwierdził, a K. ustanowił przełożoną generalną zakonu. Poparcie dla reformy okazali także przełożeni zakonów franciszkańskich. K. już nie wróciła do Corbei – jej najważniejszą troską stał się rozwój wspólnoty klarysek. Jeździła więc po Francji i Niemczech, zakładając nowe klasztory i reformując istniejące. Przypisuje się jej utworzenie 17 nowych placówek zakonnych na terenach Belgii, Francji i Hiszpanii. Jedna z gałęzi klarysek do dziś nazywana jest „koletyńską”; przez pewien czas zgromadzenie to działało także w Polsce, a jeden z klasztorów, pierwotnie drewniany, znajdował się na Stradomiu w Krakowie. Za sprawą fundacji Zygmunta Dembińskiego, wzniesiono w roku 1593 dom murowany. W 1788 roku siostry przeniosły się do klasztoru bernardyńskiego św. Józefa, gdzie umieszczono także słynącą łaskami figurę Chrystusa zwanego Koletyńskim. Zasługi K. dla Kościoła znajdujemy również na innych polach: chodzi tu przede wszystkim o podjęte wraz z Wincentem Fereriuszem starania na rzecz zakończenia papieskiej schizmy. Nie bez znaczenia dla późniejszej kanonizacji pozostaje także osobista postawa K.: jak wspominają biografie, była ona osobą pełną dobroci i prostoty – szczególnie gorąco modliła się za dusze czyśćcowe. K. zmarła w Gandawie, na terenie dzisiejszej Belgii, w 1447 roku. Kult zrodził się bardzo szybko i objął tereny Belgii, Niemiec i Francji. Wokół K. narosło z czasem wiele legend; jedna z nich głosi, że K. spotkała w 1429 roku w Moulins św. ➞ Joannę d’Arc. Według innej – K. miała ubłagać u Boga przywrócenie życia około stu niemowlętom, by mogły zostać ochrzczone. Przypisuje się jej dar uzdrawiania chorych i liczne proroctwa. Beatyfikował ją papież Urban VII w roku 1625, a kanonizował w roku 1807 papież Pius VII. Liturgiczna pamiątka – 6 marca.