(IV w.)
– córka cesarza Konstantyna Wielkiego, który zasłynął wydaniem w roku 313 edyktu zezwalającego chrześcijanom na swobodne wyznawanie swojej wiary oraz Flawii Maksymy Fausty. O samej K. nie posiadamy za wiele historycznych wiadomości. Ponoć początkowo, zgodnie ze swym urodzeniem, oddawała się dworskim uciechom, uchodząc jednocześnie za dziewczynę pozbawioną jakichkolwiek skrupułów i nadmiernie ambitną. Dopiero po przyjęciu chrztu więcej czasu spędzała na modlitwie, porzucając jednocześnie wszelkie światowe przyjemności. Dwukrotnie wychodziła za mąż: najpierw za Hannibala, potem za Gallusa. Źródła podają, że troszczyła się głównie o biednych i chorych. W Rzymie ufundowała bazylikę ku czci św. Agnieszki, bowiem to właśnie tej świętej zawdzięczała cudowne uzdrowienie i łaskę chrztu. W grobowcu znajdującym się obok tej bazyliki, wznoszącej się przy Via Nomentana, spoczęły potem jej doczesne szczątki. Pierwotny sarkofag, w którym miały znajdować się relikwie K., przechowuje się obecnie w Muzeum Watykańskim. Wspominana 18 lutego.