papież (?-253)
– prawdopodobnie pochodził ze znakomitej rzymskiej familii i w rodzinnym mieście przyjął święcenia kapłańskie. Wybrany został na tron Piotrowy po św. ➞ Fabianie, w roku 251, po rocznym wakansie na tym urzędzie. Równocześnie kapłan Nowacjan, który uzyskał w okresie wakansu znaczne poważanie wśród rzymskiego kleru ogłosił, że będzie piastować funkcję papieża. Panowanie K. przypada więc na lata schizmy i czas „pontyfikatu” pierwszego antypapieża. Nie były to czasy złe dla wspólnoty chrześcijańskiej w Rzymie. W jednym z listów papież K. pisał, że Kościół w Wiecznym Mieście liczy 46 kapłanów, 7 diakonów, 7 subdiakonów, 42 akolitów, 56 egzorcystów, lektorów i ostiariuszów. Gmina utrzymywała blisko 1500 wdów i dzieci – sierot po męczennikach. Orygenes stwierdza, że wprawdzie rośnie liczba chrześcijan, niemniej „gorliwość stygnie”. Tak duża społeczność musiała się w pewnym momencie podzielić – i znaczna część wyznawców poparła Nowacjana, rygorystę, który przeciwny był przyjmowaniu z powrotem do wspólnoty chrześcijańskiej ludzi, którzy pod wpływem prześladowań zgodzili się złożyć symboliczną ofiarę bóstwom rzymskim (tzw. lapsi). Nowacjana popierało wielu biskupów w Galii, Afryce i Azji Mniejszej, jednak K. zwołał synod, który ostatecznie potępił Nowacjana i jego zwolenników. Księga Papieży we wspomnieniu K. podkreśla jego łagodność i roztropność. W korespondencji K. z biskupem Cyprianem z Kartaginy spotykamy świadectwa, iż papież opowiadał się za powtórnym przyjmowaniem „upadłych” do wspólnoty kościelnej. Cesarz Gall (251-253) skazał papieża na wygnanie do Civita Vecchia (Centumellae). Umarł z bliżej nieokreślonych powodów 14 września 253 roku. Pod koniec III stulecia jego ciało sprowadzono do Rzymu i pochowano w katakumbach św. Kaliksta. Pamiątka liturgiczna przypada 16 września. W kanonie Mszy św. wspominany jest wraz ze św. ➞ Cyprianem, którego pamiątkę również w tym dniu się obchodzi.