właśc. Piotr Fioretti (1668-1750)
– urodził się 13 listopada w Viterbo k. Rzymu jako syn Ubalda i Marzii Antoni; ojciec zmarł, gdy Piotr był bardzo małym dzieckiem i matka oddała go w opiekę NMP. Pobożność chłopca musiała być zdumiewająca, sąsiedzi bowiem nazywali go „santorello” („mały święty”). W wieku 25 lat wstąpił do zakonu kapucynów i pozostał przez całe życie prostym bratem zakonnym, nie przyjmując święceń kapłańskich. Pracował jako kucharz i ogrodnik w domach kapucyńskich w Viterbo, Tolfa, Rzymie i Albano, w życiu duchowym wzorując się na św. ➞ Feliksie z Cantalice, kapucynie, który również pozostał do śmierci zwykłym mnichem. Mimo niskiego statusu otoczony był wielką czcią z powodu daru przepowiadania przyszłości i jego rad słuchali wysocy hierarchowie Kościoła, łącznie z papieżem; zmarł w opinii świętości 19 maja i ciało jego spoczęło w kościele kapucyńskim w Rzymie. W trakcie procesu kanonizacyjnego okazało się w 1959 roku, że szczątki świątobliwego braciszka nie uległy rozkładowi; beatyfikował go 7 września 1806 papież Pius VII, a kanonizował 20 czerwca 1982 papież Jan Paweł II (był to pierwszy błogosławiony ogłoszony świętym przez tego papieża). Wspomnienie – w dies natalis.