(?-1003)
– podobnie jak trzech innych Polaków, przyłączył się do dwóch Włochów – kamedułów ➞ Jana i ➞ Benedykta, którzy przybyli na dwór Bolesława Chrobrego, by na polskich ziemiach prowadzić pracę misyjną. K. prawdopodobnie pochodził z którejś z ochrzczonych wcześniej rodzin zbliżonych do dworu, choć niektórzy wręcz akcentują wiejskie pochodzenie K. Nie wyjaśnione pozostają okoliczności, w jakich K. przyłączył się do italskich eremitów: sam się zgłosił, czy też został wybrany? Część źródeł podaje, że K. był zaledwie sługą pozostałych pustelników. Wszyscy osiedlili się w roku 1002 w Międzyrzeczu w Wielkopolsce (część historyków wskazuje także na miejscowość Kazimierz Biskupi). Ich zadaniem była ewangelizacja pogańskich Wieletów. Rok później, 10 listopada, na pustelnię dokonano napadu rabunkowego, w wyniku którego K. i jego towarzysze ponieśli śmierć. Zabójcami byli albo okoliczni chłopi, albo dworscy pachołkowie. W eremie zrabowano dosłownie wszystko – łącznie z naczyniami i szatami liturgicznymi. Wiadomo, że sprawcy zostali złapani i srogo ukarani. W czasie przesłuchań zeznali, że ich ofiary umierały „z godnością”. Na miejsce zbrodni przybył wówczas biskup poznański Ungier i to on zainicjował proces kanonizacyjny męczenników. Kanonizował ich wszystkich papież Jan XVIII (1003-09). Relikwie polskich męczenników przechowywano najpierw w Międzyrzeczu, potem w Gnieźnie. Podczas najazdu Brzetysława uprowadzono je do Czech, co przyczyniło się do rozwoju kultu świętych w tym kraju (K. został nawet patronem katedry w Ołomuńcu). W Polsce kult osłabł w późnym średniowieczu, a ożywił go na nowo w XVI stuleciu biskup poznański Lubrański. Część sprowadzonych z Pragi relikwii umieszczono w roku 1522 w katedrze poznańskiej. W 1636 roku przeniesiono je do kościoła i klasztoru bernardyńskiego w Kazimierzu Biskupim. W kalendarzu liturgicznym wspomnienie Braci Męczenników przypada 13 listopada.