(III/IV w.)
– była córką namiestnika miasta Tyr w Libanie. Z racji ojcowskiego urzędu K. mogła brać udział w przesłuchaniach chrześcijan i obserwować zadawane im cierpienia. Świadectwo męstwa i wierności skłoniło dziesięcioletnią dziewczynkę ku Chrystusowi. Poznała główne prawdy wiary i przyjęła chrzest, co miało później stać się dla niej powodem ogromnych cierpień. Początkowo ukrywała swą wiarę przed ojcem. Później jednak poruszona świadectwem innych oraz z nadzieją męczeństwa dla siebie samej przyznała się przed ojcem do Chrystusa. K. publicznie zniszczyła złote i srebrne posągi bóstw pogańskich i z rozkazu ojca została za to najpierw wychłostana, a trwanie przy wierze Chrystusowej spowodowało dalsze cierpienia. Tradycja przytacza nam opis mąk, na jakie skazał ją ojciec. Najpierw skazano ją na polewanie wrzącym olejem, a w końcu z przywiązanymi do nóg kamieniami utopiono K. w rzece. Inna wersja hagiograficzna mówi, że K., przywiązana do słupa, skonała od strzał, którymi ją przeszyto. Świadectwo jej męczeństwa musiało być o tyle okrutne, że przetrwało w pamięci chrześcijan Wschodu i Zachodu: najstarsze świadectwa kultu pochodzą jeszcze z wieku IV. W legendach o św. K. spotykamy dalekie echa legend hagiograficznych o św. ➞ Barbarze. Obecnie centrum kultu K. jest włoska miejscowość Bolzano (Bolsena) nad jeziorem o tej samej nazwie. W kościele pod wezwaniem świętej znajduje się ołtarz wykonany w XV wieku przez Jana della Robbia ze scenami z życia i męki świętej. K. wspominana jest w martyrologiach 24 lipca. W ten dzień w Bolzano odprawia się uroczyste nabożeństwa i przedstawia, w postaci misterium, sceny z jej życia. Ikonografia przedstawia świętą jako dorosłą kobietę z narzędziami męki (tak uwieczniono ją m.in. na słynnych mozaikach z Rawenny).