(ok. 978-1039 lub 1040)
– urodziła się na zamku Lützelburg jako kolejna córka Zygfryda, hrabiego Luksemburga i jego żony Jadwigi. W domu otrzymała staranne religijne wykształcenie. Między rokiem 998 a 1000 została żoną św. ➞ Henryka II, księcia Bawarii, który po śmierci Ottona III został wybrany cesarzem. Na władczynię Niemiec K. koronowano w Padeborn w roku 1002, zaś korony cesarskie oboje małżonkowie otrzymali w Rzymie z rąk papieża Benedykta VIII w 1014 roku. Za zgodą Henryka K. jeszcze przed zawarciem małżeństwa złożyła ślub czystości. Musiała jednak przejść przez próbę ognia, gdyż przeciwnicy zarzucili jej zdradę Henryka. Szczęśliwie K. przeszła po rozżarzonym żelazie bez śladu oparzeń, co miało świadczyć o jej niewinności. Mąż darzył K. wielkim zaufaniem i czcią, ona zaś wspierała go swą radą, a podczas jego nieobecności zarządzała państwem. Dziś czci się ją w liturgii jako pannę i dziewicę. Całe jej życie pełne było umartwień, modlitwy i dobrych uczynków. Ufundowała wiele klasztorów i kościołów, m.in. katedrę w Bambergu. Szczególną troską K. otaczała biednych, którym po śmierci męża, kanonizowanego w roku 1024, rozdała cały swój majątek. Niespełna rok później wstąpiła do ufundowanego przez siebie klasztoru benedyktynek w Kaufungen. Przywdziała skromny habit i do końca życia poświęciła się modlitwie, pracy oraz umartwieniom. Zmarła 3 marca 1039 roku lub następnego. Jej ciało przeniesiono do Bambergu i złożono obok szczątków Henryka. Jedna z legend głosi, że podczas przenosin zwłok spod sklepienia katedry usłyszano głos chwalący dziewictwo K. Jej kult zatwierdził papież Innocenty III w roku 1200. Część relikwii K. można obecnie spotkać m.in. w Kolonii, Wiedniu i Lizbonie. Pamiątka świętej obchodzona jest 3 marca. K. wraz ze swym mężem są patronami Niemiec. Artyści przedstawiają K. w stroju monarszym obok męża; równie często widzimy ją w stroju zakonnym z miniaturą kościoła trzymaną w ręku.