(1080-1154)
– urodził się w Beaudouen (Francja). Matka zmarła w trakcie porodu i już jako dziecko L. znalazł się w słynnym opactwie leryńskim, gdzie odebrał solidne wykształcenie i zdobył formację duchową. Ponieważ wyróżniał się zdolnościami oraz prawością charakteru, w roku 1114 powołano go na stolicę biskupią w Vence. Urząd ten pełnił przez czterdzieści lat, słynąc z ascetycznego życia i wielkiej łagodności wobec wiernych. Tradycja głosi, że posiadał charyzmat czynienia cudów. Gdy chorował, miał jakoby posłyszeć odgłosy dochodzące z podziemi katedry. To kamieniarze wykuwali dla niego grobowiec. Biskup poszedł, by go zobaczyć, a następnie powrócił do swej komnaty, gdzie wkrótce zmarł. Stało się to 26 maja i dzisiaj Kościół wspomina go tego właśnie dnia. Po śmierci biskupa wykuto na grobowcu epitafium, będące do dziś najważniejszym źródłem biograficznym tego świętego.