(I w.)
– znamy jego postać z Ewangelii św. Jana (11,1-44; 12, 1-11). Mieszkał wraz z dwiema siostrami, Marią i ➞ Martą w Betanii, niewielkiej wiosce leżącej na wschodnim stoku Góry Oliwnej, niedaleko Jerozolimy. Jego dom był często odwiedzany przez Chrystusa i apostołów, nie wiemy jednak, w jakich okolicznościach poznał Nauczyciela, niemniej ich przyjaźń pozostała dozgonna. Gdy Jezus obawiając się Żydów, przebywał w Zajordanii, dowiedział się o śmierci Ł. Wrócił więc do Judei i udał do Betanii, gdzie wskrzesił przyjaciela. Jest to jedna z najpiękniejszych scen w Ewangelii Janowej: widzimy w niej Jezusa, jak płacze przed kamieniem grobowym Ł. Z przekazu ewangelicznego dowiadujemy się też, że cud ten spotęgował wśród Żydów nienawiść do Chrystusa: myśleli oni nawet o zgładzeniu Ł., który stanowił żywe świadectwo cudotwórczej mocy Chrystusa. Na temat dalszych losów wskrzeszonego św. Jan, jak również pozostali ewangeliści, nie mówi nic. W średniowieczu popularne były legendy na temat dalszych losów świętego (odnajdujemy je zwłaszcza w dawnej hagiografii kręgu prowansalskiego). Jedna utrzymywała, że Ł. był biskupem na Cyprze i tam też miał się znajdować jego grób. Inna natomiast opowiadała o wysłaniu go wraz z siostrami przez Żydów w dziurawym statku na morze. Cudem jednak Łazarz ocalał i dotarł do Marsylii, gdzie został pierwszym biskupem miasta. Co dziwniejsze – dwa inne jeszcze miasta chlubią się posiadaniem relikwii Ł., mianowicie Autun i Avallon. W kalendarzach jego wspomnienie możemy spotkać pod różnymi datami, np. 17 grudnia, 17 października, 4 maja itd. Obecnie jednak Kościół przypomina świętego 14 marca, a to z uwagi na tradycję: w IV wieku urządzano w Wielkim Poście procesje z Jerozolimy do Betanii na pamiątkę cudu wskrzeszenia Ł. O świętym w pięknych słowach mówili m.in. św. ➞ Jan Chryzostom, św. ➞ Bazyli Wielki, św. ➞ Teodor Studyta.117 Jezus wskrzesza Łazarza z Betanii, przedstawienie z modlitewnika średniowiecznego