także Ludgar (ok. 616-679/680)
– pochodził ze znakomitej rodziny frankońskiej. Jako młodzieniec przybył na dwór króla Klotariusza II, gdzie jego wychowaniem zajął się wuj Dido, biskup Poitiers. On to wyświęcił go na diakona, mianował archidiakonem i dopuścił do zarządzania biskupstwem. W niedługim czasie obrano go opatem klasztoru św. Maksencjusza w Poitiers. Po śmierci Ferreolusa, biskupa Autun, za wstawiennictwem królowej Batyldy zasiadł na tej stolicy (667). Z obowiązków pasterza wywiązywał się nienagannie, odnowił m.in. katedrę w Poitiers. Wsławił się dbałością o ubogich i chorych. Na synodzie w 670 roku zalecił mnichom przestrzeganie reguły benedyktyńskiej. Zarazem pozostawał, jak się wkrótce miało okazać, zbyt blisko spraw politycznych: jawnie popierał separatyzm burgundzki, przez co uczestniczył bezpośrednio w konfliktach o wpływy w ówczesnym państwie Franków. Względy te zdecydowały o zesłaniu biskupa do opactwa w Luxeuil. Po zamordowaniu Childeryka II L. wrócił na krótko do Autun (678), jednak już w roku następnym został zmuszony do poddania miasta swemu wrogowi, Ebroinowi. Ten kazał oślepić biskupa, obciąć mu wargi i język i uwięzić w twierdzy Fécamp, skąd zdołał on jeszcze napisać wzruszający list do matki, która schroniła się u mniszek w Soissons. Na synodzie w Villeroy, odbywającym się pod naciskiem Ebroina, oskarżony został o współudział w zabójstwie Childeryka II, pozbawiony godności kapłana i skazany na śmierć. Zginął z rąk oprawców w lesie Sarcing, niedaleko Arras. Po śmierci Ebroina biskupi rehabilitowali pamięć L., którego ciało ostatecznie spoczęło w Poitiers przy klasztorze św. Maksencjusza. Wspomnienie – 2 października, w przypuszczalnym dniu narodzin dla nieba.