(ok. 860-920 lub 921)
– urodziła się w Melniku (Górne Łużyce) jako córka księcia Sławibora, choć są też powody sądzić, iż pochodziła z północnych Czech, z Pšova, a jej ojcem był tamtejszy wielmoża. Chrześcijaństwo przyjęła najprawdopodobniej w domu rodzinnym, choć część badaczy sądzi, że ochrzcił ją św. ➞ Metody, gdy miała iść za mąż. Nie wiadomo dokładnie, kiedy zawarła małżeństwo z księciem Czech, Borzywojem, założycielem dynastii Przemyślidów, z którym później miała dwóch synów: Spitygniewa i Wratysława. Obaj młodo zginęli w wojnie z Madziarami (między 915 a 920). Księżna zajęła się wychowaniem syna Wratysława, ➞ Wacławem, który miał w przyszłości zostać świętym. Popadła rychło w konflikt z synową Drahomirą, wdową po Wratysławie; nie wiadomo bliżej, co go wywołało: zazdrość o wpływy w państwie czy też względy religijne, Drahomira bowiem nie była chętna chrześcijaństwu i sposobowi kształtowania swego syna przez babkę. Na skutek tych konfliktów księżna L. opuściła Pragę i udała się do grodu Tetin. Tutaj dopadli ją siepacze wysłani przez synową i udusili, ponoć we śnie, gdyż nie potrafili spojrzeć jej prosto w oczy. Stało się to najpewniej 16 września 920 lub 921 roku. Umęczoną księżną wnet otoczono szczególnym pietyzmem. Aby zapobiec szerzeniu się spontanicznego kultu, Drahomira nakazała zamienić dom teściowej w kościół pod wezwaniem św. Mikołaja. W roku 925 św. Wacław dokonał translacji szczątków babki do praskiego kościoła św. Jerzego. Wspominana 26 września.