(1526-81)
– urodził się 1 stycznia w Walencji (Hiszpania) w rodzinie szlacheckiej. Jego rodzicami byli Jan Ludwik i Joanna Aniela Exarch. Od młodości okazywał wielką skłonność do modlitwy i surowych umartwień. W wieku 15 lat zapragnął wstąpić do zakonu dominikanów, lecz na przeszkodzie stanął mu ojciec, który nie wyraził na to zgody, choć przecież sam, gdy zmarła jego pierwsza żona, zamierzał zostać kartuzem. Widząc, że niewiele wskóra prośbami, młodzieniec po prostu uciekł z domu i wstąpił do klasztoru. Kiedy rodzice, widząc determinację syna, wyrazili zgodę, przywdział habit z rąk sławnego zakonnika Jana Micona. W roku 1547 został wyświęcony na kapłana i przez pewien okres pełnił funkcję mistrza nowicjatu. Gdy w 1557 roku nawiedziła Walencję zaraza, L. dawał przykład wielkiego poświęcenia, pracując wśród śmiertelnie chorych. Przede wszystkim pragnął jednak oddać się pracy misyjnej. Były to czasy, gdy europejski Kościół katolicki, po ciężkich próbach, na jakie wystawiła go reformacja, szukał miejsc, gdzie mógłby prowadzić swą misję ewangelizacyjną. Znalazł je na nowo odkrytych obszarach Ameryki Środkowej i Południowej. W roku 1562 L. otrzymał wreszcie pozwolenie od przełożonych na wyjazd do Kolumbii. W ciągu trzech lat nawrócił przeszło 10 tysięcy Indian z Panamy, Kartegeny oraz Karaibów. Przeciwstawiając się wyzyskowi, brutalności i niesprawiedliwości, jakich dopuszczali się kolonizatorzy hiszpańscy, stawał po stronie uciemiężonych Indian, co przysporzyło mu otwartych wrogów wśród rodaków, ale zyskało sympatię tubylców. Po siedmiu latach wytężonej pracy zapadł na zdrowiu i poprosił przełożonych o zezwolenie na powrót. Przybywszy w 1569 roku do Walencji, został przeorem dwóch domów swego zakonu. Głosił Słowo Boże jeszcze przez 12 lat, wyjeżdżając do różnych diecezji hiszpańskich. Zmarł po wielkich cierpieniach 9 października 1581 roku. Beatyfikował go papież Paweł V w 1606 roku, a uroczyście kanonizował Klemens X w roku 1671. Kościół czci świętego w dniu narodzin dla nieba.115 Św. Ludwik Bertrand, ok. 1860 r.