(1804-84)
– urodził się 4 sierpnia w Udine w regionie Friuli (północne Włochy); do pełnienia powołania duchownego przygotowywał się w seminarium diecezjalnym w Udine. Po otrzymaniu święceń (1827) i wstąpieniu do zakonu oriatorianów (1846), od 1854 roku pełnił urząd jego przełożonego. Od 1800 roku region Friuli należał do niesłychanie ubogich: niszczyła go wojna, doskwierał głód, pojawiały się kolejne fale zarazy. Młody kapłan zobaczył w owej nędzy wyzwanie dla siebie: służył ubogim w rozwiązywaniu problemów życia codziennego, a za swoje życiowe posłannictwo uznał budowę sierocińców i zakładów dla głuchoniemych. Poświęcił się także pomocy ubogiej i opuszczonej młodzieży w uzyskaniu podstawowego wykształcenia. Wsparcie w realizacji tego zadania uzyskał od założonego przezeń zgromadzenia Sióstr od Bożej Opatrzności (1837); opiekował się starcami i chorymi, znany był jako świetny kaznodzieja. Wzorcami były dla L. duchowość św. ➞ Franciszka z Asyżu i św. ➞ Filipa Neri – dobroć i bezgraniczne oddanie ludziom, dopełniające głęboką wiarę w Bożą Opatrzność. Zmarł 3 kwietnia w rodzinnym mieście. Błogosławionym ogłosił go 4 października 1981 i ten sam papież 10 czerwca 2001 roku zaliczył pracowitego oratorianina w poczet świętych. Wspomnienie – w dies natalis.