(1274-97)
– urodził się w Nocera (Włochy), wg innych danych w Brignoles (Prowansja, Francja); był synem Karola Andegaweńskiego II, króla Neapolu i Sycylii. Jako czternastolatek trafił do niewoli aragońskiej i przez siedem lat był zakładnikiem Piotra Aragońskiego w Barcelonie i Tarragonie; wtedy zetknął się z ideami św. ➞ Franciszka z Asyżu i postanowił zostać franciszkaninem. Myśl tę zrealizował w 1296 roku, gdy po rezygnacji z korony Neapolu na rzecz swego brata, przyjął święcenia i złożył profesję zakonną. Niemal równocześnie powołano go na stolicę biskupią w Tuluzie, a ponieważ biskupi wówczas nie mogli być zakonnikami (reguły utrudniały sprawowanie urzędu), papież Bonifacy VIII udzielił L. zgody na noszenie habitu franciszkańskiego jedynie w nocy. Posługę biskupią pełnił jednak L. zaledwie kilka miesięcy; zmarł 19 sierpnia i został pochowany w kościele franciszkańskim w Marsylii; w 1493 jego szczątki przeniesiono do katedry w Walencji (Hiszpania). Kanonizował go w 1317 papież Jan XXII; wspomnienie – w dies natalis.